e-kitap

Tahsin Bey Ekvador'da | Armağan TEKDÖNERoradayım veya seferiyim. Oruç yemem de.A-a! Müdür sandviç yiyor! Ama, ne o sandviç müdür bey? Ramazan vakti ne oluyor öyle?Sen ne biçim, tövbe, tövbe... Ahlak, namus, fazilet...Saydığım kelimeleri anlamasa da, onlardan ürkmesi gerektiğini anladıgaliba. Ne suç işlediğini de, sandviçi göstermemden anladı. Derhal titrek hareketlerle,sandviçi döke-saça ağzından çıkardı, duvara fırlattı. Şimdi suçlu suçlu başını eğmiş,gözlerini kaldırmış, yüzüme bakıyor. NİMET ATILIR MI?Fena gürledim. SÇarlar ha! Git o sandviçi yerden kaldır ve öp bakalım, sonra daalnına koyacaksın.Anlamıyor. Elinden tutup, sandviçin yanına götürüyor, kafasınabastırıp, yere çöktürüyorum. Sandviçi avucuna sıkıştırıyorum. Sonra kendi elindekisandviçi, bileğinden tuttuğum gibi, eğitsel amaçla, yüzüne bastırtıyorum; bir ağzına, biralnına, bir ağzına, bir alnına, bir ağzına, bir alnına, bir ağzına, bir alnına...Kırk bir kere bu hareketi yaptıracaktım ki, ağzından salya, burnundansümük geldi. Sandviç, bulamaç oldu. Müdür daha yirminciden önce, zırıl zırıl ağlamayabaşladı. Tek tokatta, yıktım bayılttım utanmaz kafiri. Ben kendimi Kuala Lumpur’davarsaydığım için yiyordum, ya o neden yiyormuş?Kimseye oruç yedirtmem.Sayfa 156 / 173