Download (3359Kb) - Süleyman Demirel Üniversitesi

41Freud’a göre insandaki temel tutumlar çocukluk yıllarında oluşur ve bunlarileriki yıllarda pek fazla değişmezler. Ona göre, çocuğun ana ve babası ileilişkilerinin izleri tüm yaşam boyu silinmez. Çocukta ilk olarak aile çatısı altındazevk ilkesi egemen olmaya başlar. Yemek, içmek, uyumak, küçük ve büyükabdestini yapmak dâhil, hemen her şey onun isteğine göre düzenlenmiştir. Oysazamanla durum değişecek, toplumsal baskı ve yasaklarla birlikte ‘gerçek’ ilkesi’ortaya çıkacaktır.Kişinin siyasal tutum ve davranışlarının oluşumunda rol oynayandeneyimlerinin başında, siyasetle doğrudan ilgili olanlar gelir. Örneğin kişininailesinden başlayarak karşılaştığı otorite ile ilgili ilişkilerinin, onun siyasaltutumunun belirlenmesinde özel bir yeri vardır. Otoriter bir babanın oğlu, demokratiktartışmalara ve demokrasinin gerektirdiği hoşgörüye az yatkın olacaktır. Otoriter biryönetimi, babanın yerini tutacak bir önderin tartışılmaz üstünlüğünü tercihedebilecektir. Kendisi eline yetki geçirdiği zaman da otoriter bir yönetim biçiminibenimseyecektir. Kendisi üstlerine koşulsuz boyun eğmek durumunda olan kişi, bubağımlılığını unutabilmek için, kendinden aşağıda olanları ezmek eğilimi taşıyabilir.Bir çavuş genellikle bölük komutanından daha sert ve hoşgörüsüzdür.Siyasal rejimin işleyişiyle ilgili yaşanmış olaylar da siyasal tutumlarınoluşumu ve değişiminde önemli bir rol oynarlar. Yaşanmış bir savaş, çoğunlukla eskisavaşçıları tutucu ve otoriter tutumlara iterken, toplumda geniş bir savaş aleyhtarlığıakımının doğmasına da neden olur. Tarihin derinliklerinde kalmış birçok savaş isebazı toplumlarda ‘geleneksel düşman kanılarının’ doğmasına ve savaşlardan birçokkuşak sonra doğanların bile siyasal tutumlarında rol oynamasına katkıdabulunmuştur. 1372.4. Siyasal Katılmanın DüzeyleriBireylerin siyasete katılmaları çeşitli yoğunluklarda olmaktadır. Bazıkimseler siyasetle hiç ilgilenmezken, diğerleri siyasal faaliyetlere büyük zaman,emek ve maddi olanak ayırmaktadır.137 Ahmet Taner Kışlalı, Siyaset Bilimi, s.137–140