arveler

124 ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ
χέεχαι με το αντιλατινικό πάθος, ενώ η ανάκτηση της «πόλης,
έδρας του Θεού» από τους ασεβείς Λατίνους (έτσι θα χαρακτηρίζουν
στο εξής την Κωνσταντινούπολη) θα είναι λόγος ύπαρξης
του 40 . Αυτός ο εθνικός σκοπός θα επικρατήσει σε όλους
τους άλλους, αν και τα συμφε'ροντα της Αυτοκρατορίας, που
ανασυστήθηκε πάνω σε νέες βάσεις στη Νίκαια της Μικράς
Ασίας, απαιτούσαν μια πολιτική ανεξάρτητη από την τύχη της
Κιονσταντινούπολης. Η προσπάθεια που θα γίνει για την ανάκτηση
της πόλης από τον κόσμο, που πριν από μερικά χρόνια
έμενε αδιάφορος για την τύχη της και εχθρικός ακόμα σε ό,τι
αυτή αντιπροσώπευε, δείχνει, κατά τη γνώμη μας, το βάθος των
διαφορών που χώριζαν τα δύο τμήματα της χριστιανοσύνης, και
σφραγίζει το οριστικό διαζύγιο ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους,
που, εντούτοις, όπως έλεγε ο Σοφοκλής, «είχαν γεννηθεί
για να αγαπιούνται κι όχι για να μισούνται».
6
ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΌΔΟΞΟΣ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
1. Ο «ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»:
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ Κί2ΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Οι σταυροφόροι, περιφρονώντας τα συμφέροντα της χριστιανικής
κοινότητας, μπαίνουν στις 12 Απριλίου του 1204 στην αυτοκρατορική
πόλη, ολοκληρώνοντας έτσι την πράξη που σημειώνει
τη ρήξη, θα λέγαμε καλύτερα το διαμελισμό, ανάμεσα
στα δύο τμήματα της χριστιανοσύνης. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό
το γεγονός το αισθάνθηκαν και εκείνοι που το έζησαν αλλά
και εκείνοι που το μελέτησαν σαν αποφασιστική καμπή για το
πεπρωμένο του Βυζαντίου. Οι ιστορικοί θεωρούν ομόφωνα ότι
το έτος 1204 σημειώνει το τέλος της οικουμενικής Αυτοκρατορίας
του Βυζαντίου. Οι Βυζαντινοί έκαναν ομόφωνα την εκτίμηση
ότι η χριστιανική Δύση, ένοχη για την πιο μεγάλη ιεροσυλία,
τη λεηλασία δηλαδή της Κωνσταντινούπολης, που ήταν το