Identyfikacja i delimitacja obszarów wzrostu i obszarów problemowych

Za obszar problemowy w aspekcie efektywność systemu pośrednictwa pracy i aktywizacji
zawodowej można przyjąć powiat: ząbkowicki.
Cechował się on relatywnie słabą sytuacją w odniesieniu do pozostałych powiatów (choć
nienajgorszą w stosunku do wzorca), w szczególności bardzo niskim odsetkiem bezrobotnych, którzy
podjęli pracę w trakcie lub po ukończeniu stażu albo programu przygotowania zawodowego oraz
bardzo dużą liczbą bezrobotnych, którzy po skorzystaniu z aktywnych form pomocy bezrobotnych
zarejestrowali się po raz kolejny.
Dosyć trudną sytuacją charakteryzuje się także powiat polkowicki. W powiecie tym odnotowano
najniższy odsetek bezrobotnych, którzy podjęli pracę w trakcie lub po ukończeniu stażu albo
programu przygotowania zawodowego, a także relatywnie dużą liczbę bezrobotnych, którzy po
skorzystaniu z aktywnych form pomocy bezrobotnych zarejestrowali się po raz kolejny.
Ponadto zgodnie z przyjętą metodologią w obszarze tym winien się mieścić także powiat
wołowski, w którym odnotowano bardzo niski odsetek bezrobotnych uczestniczących w szkoleniach.
Potencjalnym obszarem wzrostu w aspekcie efektywność systemu pośrednictwa pracy
i aktywizacji zawodowej jest powiat trzebnicki.
Mimo że od wzorca dzieli go dosyć duży dystans, wyróżnił się on w szczególności najwyższym
odsetkiem bezrobotnych, którzy podjęli pracę w trakcie lub po ukończeniu stażu albo programu
przygotowania zawodowego. Relatywnie korzystną sytuacją cechuje się także powiat zgorzelecki.
Odnotowano w nim najniższą liczbę bezrobotnych, którzy po skorzystaniu z aktywnych form pomocy
bezrobotnych zarejestrowali się po raz kolejny w przeliczeniu na 100 bezrobotnych nowo
zarejestrowanych.
Zgodnie z przyjętą metodologią obszarem wzrostu określić można także powiat milicki.
Wynagrodzenia
Poziom wynagrodzeń ma decydujący wpływ na dostępność dóbr i usług konsumpcyjnych. Brak
możliwości zaspokojenia różnorodnych potrzeb z powodu złej sytuacji finansowej znajduje
odzwierciedlenie w pogarszaniu się jakości życia i zwiększaniu dysproporcji społecznych, a także
nadmiernie obciąża finanse państwa i powoduje spadek konsumpcji, co przekłada się na pogorszenie
sytuacji przedsiębiorstw.
Jedną z determinant popytu na pracę oraz kondycji finansowej przedsiębiorstw jest wielkość
i struktura wynagrodzeń. Wskaźnikiem dającym pewien pogląd na sytuację w tym zakresie jest
przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto. Obliczane jest on na podstawie relacji sumy
wynagrodzeń osobowych brutto, honorariów wypłaconych niektórym grupom pracowników za prace
wynikające z umowy o pracę, wypłat z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej
w spółdzielniach oraz dodatkowych wynagrodzeń rocznych dla pracowników jednostek sfery
budżetowej do przeciętnej liczby zatrudnionych w danym okresie (po wyeliminowaniu osób
wykonujących pracę nakładczą oraz zatrudnionych za granicą).
Powiat lubiński w rankingu wojewódzkim, a nawet ogólnopolskim, jest niekwestionowanym
liderem (6012,95 zł). Wynagrodzenie w tym powiecie jest o 1/5 wyższe niż w mieście stołecznym
Warszawa oraz o ¼ wyższe niż w mieście Katowice. W województwie dolnośląskim wyróżniają się
także Wrocław (3675,85 zł) oraz powiaty polkowicki (3326,76 zł) i wałbrzyski (3281,07 zł).
Najmniejsze wynagrodzenie odnotowano w powiecie górowskim (2598,06 zł). Jest ono o 3414,89 zł
niższe niż w powiecie lubińskim i około 1/3 niższe niż we Wrocławiu. W powiatach lubańskim
(2600,59 zł), milickim (2620,28 zł), jaworskim (2654,67 zł), oleśnickim (2672,93 zł) i jeleniogórskim
(2699,92 zł) przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto nie przekracza 2700,00 zł.
Grupy powiatów wyodrębnione ze względu na poziom wynagrodzeń przedstawiono w tabl. 6.6.
157