Identyfikacja i delimitacja obszarów wzrostu i obszarów problemowych

WNIOSKI KOŃCOWE
W niniejszym raporcie określono poziom zróżnicowania stopnia rozwoju społecznogospodarczego
powiatów województwa dolnośląskiego. Zgodnie z przyjętą metodologią, dokonano
identyfikacji jednostek zajmujących w rankingu najlepsze pozycje (relatywnie lepiej rozwinięte
powiaty – potencjalne obszary wzrostu) i zajmujących najsłabsze pozycje (jednostki peryferyjne –
– potencjalne obszary problemowe) z zastosowaniem taksonomicznych miar rozwoju. Podstawą
obliczenia taksonomicznych mierników rozwoju był zaproponowany zestaw wskaźników
diagnostycznych, obliczonych na podstawie danych gromadzonych przez resort statystyki publicznej.
Dane obejmowały tylko jeden rok bazowy 2010 (w przypadku braku danych, stosowano najbardziej
aktualne dane). Wskaźniki te umożliwiły określenie cech charakterystycznych wyróżnionych
obszarów wzrostu i obszarów problemowych.
Przeprowadzona zgodnie z metodologią, w oparciu o zaproponowane miary rozwoju,
międzypowiatowa analiza porównawcza wykazała, iż zróżnicowanie powiatów województwa
dolnośląskiego pod względem mierników rozwoju, liczonych dla każdego z ośmiu zakresów
tematycznych, a także pod względem cząstkowych mierników liczonych w ramach każdego aspektu
kształtowało się odmiennie. W każdym z wymienionych zakresów tematycznych, a także w ramach
aspektów lokaty powiatów kształtowały się odmiennie, inne były również grupy poziomu wartości
miernika. Nie było jednostki, dla której wyznaczone mierniki sytuowałyby ją na jednakowej pozycji.
Ponadto, zarówno wyznaczone potencjalne obszary wzrostu (relatywnie lepiej rozwinięte
powiaty, liderzy) jak i potencjalne obszary problemowe – jednostki peryferyjne) nie były identyczne
w poszczególnych zakresach tematycznych oraz w poszczególnych wyróżnionych aspektach.
Najbardziej zróżnicowane były powiaty pod względem wartości miernika syntezującego
wskaźniki infrastruktury technicznej – zmienność 153,2%, a dystans między skrajnymi powiatami
tj. powiatem znajdującym się w uporządkowaniu na pierwszym i ostatnim miejscu wystąpił wynosił
0,891. Stosunkowo znaczny dystans między skrajnymi powiatami wystąpił także pod względem
mierników w zakresie innowacyjności i efektywności działalności przedsiębiorstw (zmienność 40,0%)
oraz w zakresie potencjału demograficznego/zagrożeń demograficznych (zmienność 30,4%).
Relatywnie niska wartość współczynnika zmienności (14,8%) wystąpiła w zakresie spójności
społecznej/problemów społecznych.
Mając na uwadze różnorodność powstałych rankingów, nie próbowano liczyć miernika syntezującego
owe zakresy tematyczne, lecz korzystając z metody K-średnich, na podstawie unormowanych wartości
cząstkowych mierników rozwoju (liczonych dla każdego aspektu w ramach wyróżnionych ośmiu
zakresów tematycznych) dokonano wyróżnienia skupisk jednorodnych grup jednostek terytorialnych
– powiatów. W wyniku przeprowadzonej symulacyjnej procedury otrzymano 8 skupisk powiatów,
przy czym trzy skupiska jednoelementowe – izolowane, odstające od pozostałych.: Wrocław, powiat
lubiński i powiat polkowicki. Wrocław okazał się liderem w zakresie potencjału infrastruktury
technicznej, potencjału gospodarczego oraz kapitału intelektualnego i społecznego. W związku
z wysokimi notami w zakresie spójności społecznej/problemów społecznych oraz rynku pracy został
zaklasyfikowany w tych zakresach do potencjalnych obszarów wzrostu. Słabą stroną m. Wrocławia
było środowisko naturalne/ochrona środowiska, podobnie jak w przypadku innych obszarów silnie
zurbanizowanych. Dla Wrocławia – obszaru wyróżniającego się, znacznie lepiej rozwiniętego,
priorytetem powinien być przede wszystkim rozwój o charakterze polaryzacyjnym.
Drugie, izolowane skupisko – powiat lubiński okazał się liderem w zakresie innowacyjności
i efektywności działalności przedsiębiorstw. Ponadto został zaklasyfikowany do obszaru wzrostu
w zakresie spójności społecznej/problemów społecznych. Wysokie noty uzyskał w zakresie potencjału
gospodarczego oraz rynku pracy. Natomiast słabą stroną tego powiatu było środowisko
232