maj'12 - Polska Zbrojna

felieton
| STREFA SPORTU|
138
Andrzej
Fąfara
Olimpijski
snajper
Najwybitniejszy sportowiec
w historii Wojska Polskiego
miał trudny charakter.
Zawsze mówił to, co myślał,
i nie uznawał żadnych
autorytetów
NUMER 2 | maj 2012 | POLSKA ZBROJNA
Jak ktoś miał ciekawe, pełne zwrotów życie, to często się mówi, że mogłoby ono
posłużyć jako scenariusz filmu. Tak jakby nie było nudnych filmów… Proszę mi
jednak wierzyć, że przeniesiona na ekran opowieść o Józefie Zapędzkim na pewno
nudna by nie była.
Zapędzki to najlepszy sportowiec w historii Wojska Polskiego. I mam tu na myśli
wojskowych autentycznych, a nie „malowanych”. Przeciwko tym drugim nic oczywiście
nie mam. Trafiali do klubów, gdy już mieli jakieś osiągnięcia na sportowym polu. Część
z nich po służbie zasadniczej wracała do cywila, część zostawała w armii na długie lata.
Tak jak piłkarz Lucjan Brychczy, który w warszawskiej Legii dosłużył się stopnia podpułkownika.
U Zapędzkiego natomiast kolejność zdarzeń była odwrotna. Miał już spory
staż w armii, gdy w ogóle zaczął uprawiać sport.
Pora może wyjaśnić, czego nasz bohater w sporcie dokonał, bo podejrzewam, że
młodsi czytelnicy z trudem dotrwali do tego miejsca bez sięgnięcia do Wikipedii. Wyjaśniam
zatem pospiesznie, że Józef Zapędzki dwa razy z rzędu (Meksyk 1968 i Monachium
1972) zdobył złoty medal olimpijski w strzelaniu z pistoletu sylwetkowego
pd-6. To stawia go w jednym szeregu z najwybitniejszymi polskimi sportowcami, ale
nie jest jeszcze dowodem na to, że wiódł interesujące życie. W tej drugiej kwestii trzeba
się zdać na opowieść samego mistrza, który dwa lata temu udzielił wywiadu magazynowi
„Tempo”.
Jako młody oficer Zapędzki dostał przydział do Gubina, miasteczka leżącego tuż
przy niemieckiej granicy. Stacjonowały tam dwa pułki piechoty, jeden czołgowy i dwie
jednostki artylerii. „W mieście były dwa lokale: gospoda ludowa i prywatna”, opowiada
Zapędzki. „Ta druga należała do pana Jutrzenki. Nazywała się tak samo jak właściciel.
W środku stały tylko cztery krzesła, a przychodziło codziennie 100 osób młodej kadry”.
Nie trzeba wielkiej przenikliwości, by ustalić, czym się młoda kadra w Gubinie zajmowała.
Zapędzki robił to samo, co wszyscy. „W święta Bożego Narodzenia koledzy rozjechali
się po domach i zostałem sam”, wspomina. W pijackim amoku rozp…em butelkę
o piec, a później padłem na podłogę i zlizywałem z niej wódkę. Przypomniałem sobie,
że to było ostatnie pół litra w domu”.
Raz czy dwa razy bardzo dobrze wypadł w wojskowych zawodach strzeleckich. Ktoś
zaproponował mu, by na poważnie zajął się strzelectwem, żeby zaczął trenować. Były
tylko dwa problemy: wódka i papierosy. Ostatnie pół litra w życiu wypił, gdy miał 28 lat.
„Jak wpadłem na trop strzelania, to oddałem mu się bez reszty”, mówi. „Zakochałem się
w strzelaniu. Jedyny, który mnie w życiu nie okłamał, to mój sport”.
To była sportowa kariera z opóźnionym zapłonem. Zapędzki miał już bowiem 35 lat,
kiedy po raz pierwszy pojechał na igrzyska olimpijskie. W wieku 39 lat zdobył złoty medal
w Meksyku. Po czterdziestce stanął na najwyższym stopniu podium w Monachium.
Zbliżał się do pięćdziesiątki, gdy startował na swoich ostatnich igrzyskach w Montrealu.
Ale tam już sukcesu nie odniósł.
Miał trudny charakter, zawsze mówił to, co myślał, i nie uznawał autorytetów. Z wojskowym
klubem Śląsk Wrocław, którego barwy reprezentował przez całą
karierę, rozstawał się w złości. To trochę wyjaśnia, dlaczego tak wybitny
sportowiec, w dodatku ktoś, kto był związany z wojskiem,
dosłużył się tylko stopnia podpułkownika.
„Może gdybym zdobył trzeci złoty medal, dostałbym
też trzecią gwiazdkę”, żartuje Józef Zapędzki,
który niedawno skończył 83 lata. Powiada, że jest
wielkim marzycielem spod znaku Ryb. „Ostatnio
tych marzeń jest trochę mniej”, dodaje.
•