maj'12 - Polska Zbrojna

armia
Harowali nieludzko,
niemal bez wypoczynku,
bez możliwości pełnego
zregenerowania sił.
Do katorżniczej roboty
nieustannie potrzebowali
motywacji
zbiorem osobowości. Plutonowy Robert Kania dla ryzykownej
przygody porzucił wygodne i spokojne szkolenie rezerwistów
we Wrocławiu. Kaprala Mariusza Banasiaka, specjalistę
od wyrzutni pocisków przeciwpanernych Spike z kompanii
wsparcia, zapamiętał z kursu Lider jako niezwykle ambitnego
żołnierza. Starszego kaprala Krzysztofa Fiołkę, który nie odstawał
od tej pary, wyciągnął z sulechowskiej artylerii.
Dla plutonowego Kani przenosiny z Wrocławia do Międzyrzecza
były niczym wyprawa na inną planetę. „Szybko jednak
z nowymi kolegami złapałem wspólny rytm, bo u chorążego
Jackowskiego każdy, kto tylko tego chciał, nauczył się wszystkiego”,
zapewnia.
archiwum wojciech jackowski
Swoboda w formowaniu pododdziału i nieograniczone zaufanie
dowódcy kompanii wiele ułatwiały, ale stanowiły też
wyzwanie. Nie oznaczało to jednak, jak mówi Jackowski, zupełnej
samowoli.
Harowali nieludzko, niemal bez wypoczynku, bez możliwości
pełnego zregenerowania sił. Do katorżniczej roboty nieustannie
potrzebowali motywacji. Chorąży chciał zaszczepić
podwładnym zdroworozsądkowe myślenie i w kółko powtarzał:
„Z pewnością będą do nas strzelali i my będziemy musieli
strzelać, może również któryś z nas zostanie ranny lub zabity”.
Nie chciał straszyć. Chciał przekonać, że muszą jak najlepiej
przygotować się do zadań. Pilnie śledzili zatem komunikaty
przychodzące z Afganistanu, obserwowali, co się dzieje na
ósmej zmianie, oglądali zdjęcia z dramatycznych zdarzeń i starali
się wyciągać wnioski. Jackowski przy każdej okazji wracał
do tych samych argumentów: „Musimy działaniem zniechęcać
i odstraszać przeciwników. Nie po to biegamy, strzelamy, męczymy
się dzień po dniu, żeby ludzie z karabinami i erpegami
osiągnęli przewagę nad potęgą korzystającą z najnowszych
technologii, ze wsparcia z powietrza, z pomocy Amerykanów”.
Wiele rzeczy robił wtedy nie do końca metodycznie i często
na skróty, ale czas był najwyższą wartością. Każdą chwilę wykorzystywał
na taktykę, strzelanie, trening podnoszący wytrzymałość
i sprawność. Mimochodem integrował zespół.
Początkowo marnie strzelali, znacznie gorzej od starych wyjadaczy
z pozostałych plutonów. Powtarzał więc dowódcom
drużyn, a oni podwładnym: „Ćwiczymy, strzelamy i czekamy.
Przyjdzie czas na wyniki”. W końcu przyszedł, ale tylko najcierpliwsi,
najbardziej zmotywowani ich doczekali.
Profilaktyka pasywna
W Afganistanie stacjonowali w bazie Warrior. Zadania wykonywali
przeważnie plutonem, według misyjnego standardu
– patrole, konwoje, pododdział alarmowy, służby. Po sześciu
miesiącach mieli na swoim koncie około dwustu wyjazdów
w niebezpieczny teren.
Dla chorążego Wojciecha Jackowskiego najważniejsze było
wykonywanie rozkazów bez szukania guza: „Stosowaliśmy
«profilaktykę pasywną», polegającą na perfekcji we wszystkim,
co się robi – od stylu zachowania i umundurowania, po
działania z bronią. Byliśmy obserwowani przez Afgańczyków
i chcieliśmy, aby dotarł do nich sygnał, że jak z przodu jest
MRAP, a za nim jadą cztery Rosomaki, to lepiej ich nie zaczepiać.
Unikaliśmy schematów, sprawdzaliśmy teren również
tam, gdzie na logikę nie należałoby się spodziewać aktywności
przeciwnika. W ten sposób pokazywaliśmy, że trudno będzie
się do nas dobrać”.
„Unikaliśmy walki, bo nie przyjechaliśmy do Afganistanu,
żeby szukać okazji do postrzelania”, opowiada plutonowy
NUMER 2 | MAJ 2012 | POLSKA ZBROJNA
31