maj'12 - Polska Zbrojna

armia
Wśród powodów wyjazdów
na misję, oprócz kwestii
finansowych, ambicji, chęci
sprawdzenia się i przeżycia
przygody, żołnierze
wymieniają też ucieczkę
od domowych problemów
jąć wszystkich jej członków. Praktyka pokazuje, że zainteresowani
rzadko korzystają z ofert wsparcia psychologicznego”.
Plutonowy Rafał wyjechał do Afganistanu osiem lat po ślubie.
„Byliśmy zgodnym małżeństwem. Miewaliśmy lepsze
i gorsze dni, ale było nam dobrze razem. Nie spodziewałem się,
że nasz związek tak szybko się zakończy”.
Z żoną kontaktował się niemal codziennie. Po trzech miesiącach
zauważył, że nie mają sobie nic do powiedzenia. „To było
jak rozmowa z automatyczną sekretarką. Ona nic nie opowiadała,
nie interesowała się też mną i moją pracą. Kiedy pytałem,
co się dzieje, słyszałem: porozmawiamy w domu”.
Kiedy po sześciu miesiącach wrócił z misji, nie zastał jej
w mieszkaniu. Kupił kwiaty i czekał na nią z prezentami. Wieczorem
była wspólna kolacja i rozmowy, następnego dnia rano
pierwszy raz usłyszał o rozwodzie.
„Po miesiącu w komputerze znalazłem wniosek rozwodowy.
W pozwie podała, że byłem pracoholikiem, że za dużo
uwagi poświęcałem pracy, a za mało jej. Rozwód dostaliśmy
rok później”.
Rozstanie, choć nie było przyjemne, nie bolało go tak mocno,
jak świadomość straconych ośmiu lat życia. „Misja nie
była powodem naszego rozstania. Wyjazd do Afganistanu
potwierdził jednak, że zabrakło w tym związku odpowiedzialności
i dorosłości. Może nie byliśmy gotowi na wspólne
życie”.
„Żona nigdy się nie skarżyła, że została sama. Nawet kiedy
wyjechałem na kolejną zmianę do Iraku”, opowiada chorąży
Grzegorz. Nie zauważył momentu, w którym relacje małżeńskie
zaczęły słabnąć. „Powoli każde z nas żyło na własny rachunek:
ja na misjach, ona w kraju. Gdyby choć raz powiedziała,
że nie chce, abym wyjeżdżał, albo żebym wrócił wcześniej
z misji. Nic takiego. Rozstanie było jak grom z nieba. A byłem
pewny, że jesteśmy gotowi na życie w rozłące”, wspomina.
Żona czy kochanka?
„Żony żołnierzy, z których w dużej mierze składa się społeczność
mojego blogu, temat ten poruszały wielokrotnie.
«3 lutego mam sprawę rozwodową» – relacjonowała w styczniu
2011 roku użytkowniczka Beata. «Mój dzielny żołnierz po
powrocie z Afganistanu postanowił zakończyć małżeństwo.
Powód? Kochanki na misjach. I tak po osiemnastu latach zostałam
z dwójką dzieci…»”, napisał w książce „Z Afganistanu.pl”
Marcin Ogdowski.
Dziennikarz dostrzegł, że misja to dla żołnierzy czas internetowych
łowów na portalach społecznościowych i komunikatorach.
„Legenda twardego, choć niepozbawionego ludzkich
cech faceta na wojnie jest dla niektórych kobiet atrakcyjna.
Zwykle nie mają one pojęcia o stanie cywilnym mundurowych,
nierzadko będących w stałych związkach”.
Problemy z partnerami nie zawsze wynikają z braku lojalności
którejś osoby. Czasami ich powodem staje się uzależnienie
od wyjazdów na misję. Bez badań i statystyk wiadomo, że
służba na obczyźnie bywa formą ucieczki od codziennych trudności.
Rozłąka z reguły nie pomaga naprawić małżeńskich relacji.
Po powrocie problemów najczęściej przybywa.
„Dlaczego ktoś jedzie trzeci, czwarty raz? Nie tylko po pieniądze”,
mówi generał brygady Wiesław Grudziński, dowódca
Garnizonu Warszawa. „Powodem jest ucieczka z domu,
w którym jest się nierozumianym i niedocenianym. Żołnierze
uważają, że ich miejsce jest w kontyngencie, a po powrocie żony
zarzucają ich problemami domowymi, każą opiekować się
maluchami. Dlatego ważne jest, aby powracającego przywrócić
niejako do normalnego trybu życia – wspólna zabawa
z dziećmi, wspólne rozwiązywanie problemów – by znów stał
się ojcem i mężem”.
„Może misja nie uzależnia, ale życie tam jest dużo łatwiejsze”,
napisał jeden z internautów na Niezależnym Forum
o Wojsku. „W kraju człowiek ma pełno spraw na głowie i problemów.
Na misji przyziemne sprawy człowieka nie obchodzą.
Życie, oprócz zadań wojskowych, sprowadza się do zaspokojenia
najważniejszych potrzeb – trzeba się najeść i wyspać. Dlatego
trudno odnaleźć się po powrocie, gdy trzeba iść do urzędu,
opłacić rachunki, kredyty i tym podobne”.
Marcin Ogdowski: „O tym, że misja to czas próby dla
związków, świadczą nie tylko zdrady. Niektóre relacje kończą
się i bez takiego pretekstu – czasem nieoczekiwanie, czasem,
gdy wyjazd jest również sposobem na ucieczkę od partnerskich
kłopotów. Znam kilka przypadków małżeństw lub luźniejszych
związków, w których przez te sześć miesięcy coś się wypaliło”.
„Bliscy często nie informują żołnierzy o swoich problemach
i trudnościach. Powoli uczą się żyć osobno. Partner zostający
w domu jest obciążony odpowiedzialnością za rodzinę, stąd
może wynikać poczucie krzywdy”, wyjaśnia Marzena
Kościelniak, psycholog z Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych
w Poznaniu. „Rozłąka, jak każda trudna sytuacja, obnaża
prawdę o związku – jeśli przed misją był dojrzały i partnerski,
a małżonkowie potrafili ze sobą rozmawiać i rozwiązywać konflikty,
łatwiej będzie im odbudować więź, bo jest do czego wracać.
Po misji zwykle rozpadają się te małżeństwa, które jeszcze
przed wyjazdem nie funkcjonowały dobrze. Zwłaszcza jeśli
udanie się na misję miało być «ucieczką» lub odpoczynkiem
od siebie. Paradoksalnie to, co miało pomóc, przyspiesza rozstanie”.
Psychologowie przestrzegają jednak przed łączeniem rozwodów
z misją na zasadzie przyczyna–skutek. Rozpadają się bowiem
związki także tych osób, które na misji nie były. W najtrudniejszej
sytuacji są ci, którzy latami mieszkają na dwa domy,
a z rodziną widują się dwa razy w miesiącu, w weekendy.
Major Arek rozwiódł się z żoną, bo oboje nie wytrzymali trudów
rozłąki.
„Rozminęliśmy się i każde z nas zaczęło szukać nowego życia.
Mam kilku kolegów, których spotkał podobny los, ale mam
i takich, którzy właśnie dlatego, by być z rodziną, a nie żyć
z dala od niej, odeszli z wojska”.
Major od siedmiu lat ma drugą żonę. Też żyją na dwa domy.
Choć pierwsze małżeństwo się rozpadło, w drugim układa mu
się całkiem dobrze.
„Wiele zależy od relacji partnerskich i wzajemnego dopasowania”,
ocenia oficer.
•
NUMER 2 | MAJ 2012 | POLSKA ZBROJNA
43