maj'12 - Polska Zbrojna

armia
Specjalsi GROM biorący udział w misji
w Afganistanie na rękawach mundurów nad
emblematem jednostki noszą plakietki
z napisem „Cichociemny”. Są one
zarezerwowane wyłącznie dla operatorów, którzy
ukończyli bardzo trudną selekcję i kurs
podstawowy.
Partnerzy specjalsów
bogusław politowski
Żołnierze Jednostki Wojskowej GROM mają
w Afganistanie dwa zadania.
Pierwsze to prowadzenie operacji kinetycznych,
czyli wyłapywanie lub w ostateczności
likwidowanie najważniejszych przywódców
zbrojnego podziemia. Do zadań kinetycznych
należy także namierzanie i usuwanie
w terenie Weapon Cache – magazynów,
w których partyzanci przechowują broń
i amunicję, materiały wybuchowe oraz środki
do produkcji IED.
Drugie zadanie operatorów GROM na tej misji
to szkolenie komandosów National Directorate
of Security (NDS) – oddziału do zwalczania
terroryzmu, podlegającego bezpośrednio prezydentowi
kraju. Od VI zmiany polskiego kontyngentu
szkolą ich bardzo intensywnie, bo
w 2014 roku muszą oni umieć samodzielnie
prowadzić wszystkie operacje specjalne. Kontakty
szkoleniowe z NDS utrzymują poza naszymi
żołnierzami jedynie Amerykanie, Brytyjczycy
i Australijczycy. Zdaniem polskiego oficera
NDS ma świetnie wyszkolonych komandosów,
do czego przysłużył się – oprócz szkolenia
– staranny proces rekrutacji. Większość
personelu potrafi czytać i pisać. Na 15 funkcjonariuszy
zazwyczaj dwóch w stopniu podstawowym
zna język angielski. „Mężczyźni wychowani
w kraju, w którym od zawsze toczy
się wojna, są urodzonymi wojownikami. Odporni
na warunki atmosferyczne, głód i pragnienie
nie boją się walki”.
Partnerzy polskich specjalsów mają jednak
i słabe strony. Szybciej od naszych żołnierzy
się męczą, zbyt często tracą cierpliwość.
Znacznie wolniej od Europejczyków przyswajają
prezentacje trójwymiarowe – szybciej
analizują plany i szkice płaskie niż makiety
obiektów terenowych.
mach), w których mułła miałby przebywać. Musieli zadowolić
się wiedzą o rozkładzie budynków w poszczególnych obejściach.
W ośrodku treningowym operatorzy wyznaczeni do grupy
uderzeniowej ćwiczyli warianty przyszłej akcji. Razem z nimi do
zatrzymania terrorysty szykowali się funkcjonariusze afgańskiego
oddziału Zarządu Bezpieczeństwa Narodowego (National Directorate
of Security, NDS). Mułła Shafiq nie miał pojęcia, że
z każdym dniem pętla wokół niego zaciska się coraz bardziej.
Oczekiwany sygnał nadszedł rankiem 8 października 2011 roku.
Wywiad doniósł, że cel pojawił się w swoim domu; wiadomo
było nawet, jak długo zamierza tam przebywać. Szturmowcy,
snajperzy i medyk zostali postawieni w stan gotowości. Szybko
dołączyli do nich wytypowani i przeszkoleni wcześniej komandosi
afgańscy. W centrum dowodzenia w bazie GROM rozpoczęto
synchronizowanie działań z innymi komponentami potrzebnymi
do wykonania zadania. Komandosi musieli mieć
wspólników.
O wyznaczonej godzinie wystartowały w powietrze polskie
bezzałogowce. Na lądowisku bazy zaczęły grzać silniki transportowe
śmigłowce Mi-17 i szturmowe Mi-24 – miały zapewnić
wsparcie z powietrza. Dowodzący akcją porozumieli się z Amerykanami
i uzgodnili procedury wsparcia lotniczego (Close Air
Suport). Do ewentualnej pomocy operatorom sojusznicy przydzielili
dyżurujący nad Afganistanem bombowiec strategiczny
NUMER 2 | MAJ 2012 | POLSKA ZBROJNA
49