maj'12 - Polska Zbrojna

| armia ludzie|
Czuł się Pan dowartościowany powierzeniem mu tak eksponowanej
posady?
W 2004 roku podoficerowie znaleźli się w trudnej sytuacji.
Szliśmy jeden po drugim na rozmowy kadrowe, nie wiedząc,
czy dostaniemy pracę. Akurat wchodziła nowa pragmatyka.
Dopasowywano stopnie do stanowisk, chorążowie dostawali
posady sierżantów, sierżanci starszych kaprali. W większości
godzili się na wszystko, byle zostać w wojsku.
A chorąży Sabiło złapał fuchę, nie stracił stopnia i zaczął
rządzić podoficerami i szeregowymi. Tak było?
Gdy pułkownik Kazimierz Jaklewicz, dowódca 17 Wielkopolskiej
Brygady Zmechanizowanej, wyznaczył mnie
wówczas na pomocnika do spraw podoficerów, obaj nie wiedzieliśmy
do końca, jaka będzie moja rola. Dostałem kancelarię
w kącie sztabu, dowódca nie szukał mi zajęcia, a sam
nie byłem natrętny. Jak był gdzieś potrzebny podoficer, to
mnie wysyłał.
Nim dojdziemy do tego, jak zagubiony wówczas w roli pomocnik
dojrzał do zajęcia miejsca u boku dowódcy dywizji,
przybliżmy Pana służbowe losy. Są one bowiem kluczem
do zrozumienia funkcji pomocnika. Pana kariera
jest wyjątkowo zawiła.
Moja służba zaczęła się dobrze. Po szkole chorążych w Elblągu
od 1984 roku przez pięć lat dowodziłem grupą w kompanii
specjalnej 25 Batalionu Rozpoznawczego w Międzyrzeczu.
W czasie dowodzenia komandosami nauczyłem się podejścia
do służby. Gdy jest ciężko, trzeba zacisnąć zęby i działać,
robić swoje. Kierować zespołem, motywować ludzi, gdy są
już u kresu sił. Radzić sobie w izolacji, w najbardziej zaskakujących
sytuacjach i bez wsparcia z zewnątrz.
Czy takiego żołnierza może coś zaskoczyć?
Zapewniam, że może. Ćwiczyłem dwa miesiące na zimowym
poligonie i nagle alarm: masz się zameldować w Kłodzku,
bo wyjeżdżasz do Namibii na półtora roku. Dopiero dostałem
mieszkanie, nie zdążyłem nawet powiesić zasłonek
w oknach. Ta oferta była kompletnym zaskoczeniem.
Służba w Afryce to też okazja do zebrania doświadczeń.
Dowodziłem plutonem zaopatrzenia, byłem tłumaczem,
jeździłem po całym kraju. Nauczyłem się... głównie sztuki
życia w rozłące z rodziną. Telefon jeden na miesiąc, list żona
dostaje za dwa tygodnie, po miesiącu przychodzi odpowiedź.
Z Namibii wróciliście z poczuciem dobrze spełnionego
obowiązku. Sytuacja w tym kraju się ustabilizowała.
Tak, wspieraliśmy tam pozytywne zmiany. Za to w Polsce
zastałem batalion w rozsypce, przeniesiony z Międzyrzecza do
Słubic. Zostałem wyznaczony na szefa... kompanii czołgów.
Jak zareagował nowy dowódca na widok czerwonego beretu?
O mało go krew nie zalała. Szybko jednak ułożyliśmy relacje,
bo było nas w kompanii tylko trzech żołnierzy zawodowych.
Dowódca zajmował się planowaniem, chodził na odprawy,
technik – sprzętem, a mnie przypadli żołnierze. Zajęcia
prowadziłem z rozmachem, do jakiego przywykłem
w Wojskach Specjalnych.
Na szczeblu
dowódczym
amerykański
pułkownik
z polskim
generałem
nie będzie
rozmawiał
o pierdołach
Czołgistów szkolił Pan jak komandosów?
Po pewnym czasie zaczęto mi podsyłać „na wychowanie”
żołnierzy, z którymi były kłopoty w batalionie. Mówiono, nie
wiem czemu, że prowadzę kompanię karną.
A nie była taka?
Żołnierze byli zdyscyplinowani, zmotywowani, odnosili
liczne, czasem dość niezwykłe sukcesy. Wygrywali nawet zawody
w walce wręcz. Wymagałem od nich wiele, ale byłem
sprawiedliwy.
W latach dziewięćdziesiątych i w pierwszej dekadzie
obecnego wieku na losy polskich żołnierzy wpływały reorganizacje.
Pana też kształtowały.
Dzięki kolejnej reorganizacji trafiłem do rozpoznania, czyli
znalazłem się w swoim żywiole. Ze względu na braki kadrowe
dowódca kompanii nie miał dowódców plutonów. Ale
miał szefa, i ten robił wszystko – logistykę, planował środki,
prowadził zajęcia.
Właśnie takiego szefa dziś oczekujemy. Nie starszego
gaciowego, ale pierwszego podoficera kompanii. Eksperta
i lidera w szkoleniu i pracy bojowej, będącego
mentorem młodego dowódcy – oficera.
„Młody” i ambitny oficer był naładowany wiedzą, a ja
przekazałem mu całe swoje doświadczenie. Podpułkownik
Norbert Iwanowski nie wypiera się dziś tego, że w pewnym
sensie jest moim wychowankiem.
Kiedy zetknął się Pan z przyszłymi sojusznikami
z NATO?
Był rok 1994, pierwsze ćwiczenia wielonarodowe rozgrywane
na podpoznańskim poligonie w Biedrusku, kryptonim
64
NUMER 2 | maj 2012 | POLSKA ZBROJNA