سه نمایشنامه (اما، مارکس در سوهو، دخترونوس) - تئاتر سیاسی هاوارد زین

٣ ‏بمنبممایشنامه گروه تئاتر ا گزیت هاوارد زین
یه پدر نباید ببنیبنن ‏بجببجچههاش فرق بگذاره.‏ اما النور!‏ به جبىنبىی میگفتم:«این النور ‏بجببجچهی عجیبیه.»‏ جبىنبىی هم
جواب میداد:«انتظار داشبىتبىی ‏بجببجچههای کارل مارکس عادی باشن؟»‏
النور از ‏همھهممه کوچکتر بود و از ‏همھهممه باهوشتر.‏ یه انقلابىببىی هشت ساله رو تصور کنید.‏ سال ١٨۶٣ سنش
‏همھهممبنیبنن قدر بود.‏ ‏لهللهھستان علیه سلطهی روسیه شورش کرده بود و تاسی هم یه نامه نوشت ‏(ما صداش
میکردبمیبمم تاسی).‏ تاسی یه نامه به انگلس نوشت دربارهی به قول خودش ‏«این رفقای کوچولوی شجاع
در ‏لهللهھستان».‏ موقعی که نه سالش بود،‏ یه نامه نوشت فرستاد آمریکا که توش به پرزیدنت لینکلن توصیه
کرده بود چطور تو جنگ داخلی با ایالتهای جنوب پبریبرروز بشه!‏
سیگار هم میکشید.‏ شراب هم میخورد.‏ با این حال هنوز ‏بجببجچه بود.‏ تن عروسکاش لباس
میپوشوند…‏ از اون طرف شراب مزمزه میکرد!‏ ده سالش که بود با من شطرتحنتحج بازی میکرد و بردن
ازش اصلاً‏ کار راحبىتبىی نبود.‏ تو پونزده سالگی یکباره از قانون سکوت تو روزهای یکشنبه به خشم
اومده بود.‏ هیچ فعالیبىتبىی تو روزهای یکشنبه ‏مجممججاز نبود.‏ برای ‏همھهممبنیبنن تو سالن سنتمارتبنیبنن ‏«عصر روزهای
یکشنبه برای مردم»‏ رو سازماندهی کرده بود و چندتا نوازنده آورده بود که هندل و موتزارت و بتهوون
بزنن.‏ سالن پر شده بود.‏ دو هزار نفر آدم.‏ غبریبررقانوبىنبىی هم بود،‏ اما هیچکس دستگبریبرر نشد.‏ نتیجهی
اخلافىقفىی:‏ ا گه میخواهید قانونشکبىنبىی کنید،‏ این کار رو ‏همھهممراه با دوهزار نفر آدم و موتزارت ابجنبججام بدید.‏
من برای اون و خواهراش با صدای بلند شکسپبریبرر و آشیل و دانته میخوندم که النور عاشقش بود.‏
اتاقش موزهی شکسپبریبرر بود.‏ رومئو و ژولیت رو از بر بود و اصرار داشت که براش ‏جمججمملات رومئو رو
اوبجنبججابىیبىی که برای اولبنیبنن بار ژولیت رو میبینه براش دوباره و دوباره ‏بجببجخوبمنبمم:‏
‏«روشنابىیبىی گونههای او ستارگان را خجل میکرد
آنگونه که نور آفتاب چراغ را
و چشمان او در آسمسسممانها در آن فضای گسبرتبررده چنان پرتو میافکند
که پرندگان نغمهسرابىیبىی میکردند،‏ گو ‏بىیبىی که شب نیست.»‏
زندگی با تاسی اصلاً‏ آسون نبود.‏ به هیچ وجه!‏ میدونید چقدر خجالتآوره که ‏بجببجچهای داشته باشی که
ایرادهای منطقت رو پیدا کنه؟ دربارهی نوشتههام با من ‏بجببجحث میکرد!‏ مثلاً‏ مقالهی ‏«دربارهی مسئلهی
‏بهیبههود».‏ قبول دارم که فهمش آسون نیست.‏ خب،‏ النور خوندش و بلافاصله ایراد گرفت:«تو چرا تنها
‏بهیبههودیها رو به عنوان ‏بمنبممایندههای سرمایهداری معرفىففىی کردی؟ اونا تنها کسابىیبىی نیسبنتبنن که مرض کاسبکاری
و حرص دارن.»‏
سعی کردم ‏بهببههش توضیح بدم:‏ من ‏بهیبههودیها رو به تنهابىیبىی در نظر نگرفتم.‏ فقط ازشون به عنوان یه
‏بمنبممونهی بارز استفاده کردم.‏ اون هم در جواب یه ستارهی داوود چسبوند به سینهاش و اعلام
کرد:«من ‏بهیبههودیام.»‏ چی میتونستم بگم؟ شونههامو بالا انداختم.‏ گفت:«این یه حرکت کاملاً‏
‏بهیبههودیه.»‏ گاهی خیلی اعصاب خردکن میشد!‏
!142