carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

2 LA AVENTUROJ DE ALICO EN MIRLANDO
konversaciojn, “kaj kiel utilas libro,” pensis
Alico, “sen bildoj aŭ konversacioj?”
Do ŝi konsideradis, en sia menso (laŭeble,
ĉar la varmo donis al ŝi senton de dormemo
kaj stulteco), ĉu la plezuro de preparo de
lekanteto-ĉeno valorus la penon leviĝi kaj
pluki la lekantetojn, kiam subite blanka
kuniklo kun palruĝaj okuloj kuris tre proksime
al ŝi.
Tio ne estis vere rimarkinda; kaj Alico
ne opiniis ke estas tre malkutime kiam ŝi
aŭdis la Kuniklon diri al si, “Ve! Ve! Mi
malfruos!” (poste, kiam ŝi pripensis la aferon,
ŝi opiniis ke tio ja estis mirinda, sed kiam
ĝi okazis ĉio ŝajnis tute natura); sed kiam
la Kuniklo eĉ prenis horloĝeton el la poŝo
de sia veŝto,
kaj rigardis ĝin, kaj poste plu
kuris, Alico surpiediĝis, ĉar ŝi ekpensis ke
neniam antaŭe ŝi vidis kuniklon kun veŝtopoŝo,
aŭ kun horloĝeto kiun ĝi povas preni el la
poŝo, kaj, plena de scivolo, ŝi kuris trans
la kampon sekvante ĝin, kaj sukcesis