carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

140 LA AVENTUROJ DE ALICO EN MIRLANDO
komprenu. Venu!”
Do ili iris al la Falsĥelonio, kiu rigardis
ilin per grandaj okuloj plenaj de larmoj, sed
diris nenion.
“Ĉi tiu ĉi junulino,” diris la Grifo, “ŝi volas
por koni vian historion, tion ŝi volas.” 7
“Mi rakontos ĝin al ŝi,” diris la Falsĥelonio
per profunda, kava tono. “Sidiĝu, vi ambaŭ,
kaj eĉ ne unu vorton diru antaŭ ol mi finos.”
Do ili sidiĝis, kaj neniu parolis dum pluraj
minutoj. Alico pensis, “Mi ne komprenas kiel
li povos fini, se li ne komencos.” Sed ŝi atendis
pacience.
“Iam,” diris la Falsĥelonio fine, kun
profunda ĝemo, “mi estis vera Ĥelonio.”
Tiujn vortojn sekvis tre longa silento, kiun
interrompis nur fojfoja krieto “Hjckrrh!” de
la Grifo, kaj la konstanta profunda plorado
de la Falsĥelonio. Alico preskaŭ leviĝis kaj
diris, “Dankon, Sinjoro, pro via tre interesa
rakonto,” sed ŝi pensis ke neeviteble devas esti
pli, do ŝi sidis kviete kaj diris nenion.
7 La Grifo parolas Grifan dialekton, tial liaj stangaj esprimoj.