carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

ATESTAS ALICO 187
ĉar li vidis ke ĝi ne lasas signojn; sed
li nun rapide rekomencis skribi, per la
inko kiu fluadis sur lia vizaĝo, dum ĝi
plu fluis.)
“Do la vortoj ne trafe priskribas vin,”
diris la Reĝo, ĉirkaŭrigardante la
aŭskultantojn ridete. Sekvis plena silento.
“Estas vortludo!” la Reĝo pludiris per
kolera tono, kaj ĉiuj ekridis. “La ĵurio
decidu la verdikton,” la Reĝo diris, eble
jam la dudekan fojon tiutage.
“Ne, ne!” diris la Reĝino. “Unue la
kondamno—nur poste la verdikto.”
“Vi parolas absurde!” diris Alico laŭte.
“Kiel oni povas unue kondamni?”
“Silentu!” diris la Reĝo, purpuriĝante.
“Mi rifuzas!” diris Alico.
“Senkapigu ŝin!” la Reĝino kriegis kiel
eble plej laŭte. Neniu moviĝis.
“Kiel vi gravas?” diris Alico (jam ŝi
reatingis sian naturan altecon). “Vi estas
nur pako da kartoj!”