carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

LA LAGO DE LARMOJ 21
“Mi estas certa ke tiuj vortoj ne estas
ĝustaj,” diris kompatinda Alico, kaj ŝiaj
okuloj repleniĝis per larmoj dum ŝi daŭrigis.
“Nepre mi ja estas Mabel, kaj mi devos
loĝi en tiu aĉa dometo, kaj ludi per preskaŭ
neniuj ludiloj, kaj lerni, ho!, tiom da lecionoj!
Ne, mi firme decidis; se mi estas Mabel,
mi restos ĉi tie! Ne utilos al ili subpuŝi
siajn kapojn kaj diri, ‘Revenu supren, kara!’
Mi nur suprenrigardos kaj diros, ‘Nu, kiu
mi estas? Unue diru al mi tion, kaj se al
mi plaĉas esti tiu persono, mi supreniros:
se ne, mi restos ĉi tie ĝis mi fariĝos iu
alia’—sed ve!” kriis Alico, ekplorante, “mi
volegas ke ili ja subpuŝu siajn kapojn! Min
plene tedas esti tute sola ĉi tie!”
Dirante tion, ŝi rigardis siajn manojn,
kaj ŝin surprizis vidi ke ŝi surmetis unu
el la malgrandaj blankaj kapridhaŭtaj gantoj
dum ŝi parolis. “Kiel mi povis fari tion?”
ŝi pensis. “Ŝajnas ke mi denove malgrandiĝas.”
Ŝi surpiediĝis kaj iris al la tablo por mezuri