carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

52 LA AVENTUROJ DE ALICO EN MIRLANDO
lin, vi apud la heĝo!” sekvis silento, kaj post
tio nova konfuza bruo de voĉoj—“Subtenu
lian kapon—Nun brandon—Ne senspirigu
lin—Kiel estis, oldulo? Kio okazis al vi? Diru
al ni ĉion!”
Lasta estis malgranda febla grinca voĉo,
(“De Vilĉjo,” pensis Alico), “Nu, mi apenaŭ
scias—Ne pli, dankon; mi fartas pli bone
nun—sed mi ne povas diri, mi estas tro
konfuzita—mi nur scias ke io venas al
mi kiel saltpupo kaj supren mi iras kvazaŭ
ĉiel-raketo!”
“Tion vi faris, oldulo!” diris la aliaj.
“Ni bruligu la domon!” diris la voĉo
de la Kuniklo, kaj Alico kriis kiel eble
plej laŭte, “Se vi faros tion, mi sendos
Dinan kontraŭ vin!”
Tuj okazis plena silento, kaj Alico pensis
al si, “Kion ili tamen ja faros? Se ili
estus saĝaj, ili forprenus la tegmenton.”
Post unu aŭ du minutoj ili rekomencis
moviĝadi, kaj Alico aŭdis la Kuniklon diri,