carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

156 LA AVENTUROJ DE ALICO EN MIRLANDO
“Tute malĝustaj!” la Falsĥelonio ripetis
penseme. “Mi deziras aŭdi ŝin provi
deklamon nun. Ordonu ke ŝi komencu.”
Li rigardis la Grifon kvazaŭ kredante ke
ĝi iel estas aŭtoritatulo por Alico.
“Stariĝu kaj deklamu ‘Jen la Voĉ’ de
l’ Pigrulo,’” diris la Grifo.
“Kiom la bestoj ordonas kaj devigas
deklami!” pensis Alico. “Estus egale bone
esti en la lernejo.” Tamen ŝi leviĝis kaj
komencis deklami ĝin, sed ŝia kapo estis
plena de la Omar-Kvadrilo, kaj ŝi apenaŭ
sciis kion ŝi diras; kaj la vortoj ja fariĝis
tre kuriozaj:—
Jen la voĉ’ de l’ Omaro: mi aŭdis lin diri
“Vi min bakis tro longe, mi devos min ŝmiri.”
Kiel ganso per brovo do li per la nazo
Pli ordigas la zonon; post tiu emfazo
Li staras ĉeborde kaj svingas pafarkon:
Tiel gaje kaj ŝerce li mokas la Ŝarkon:
Sed se venas la tajdo kaj ŝarkoj alnaĝas,
Lia voĉo timidas kaj li malkuraĝas.