carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

LA LAGO DE LARMOJ 17
la pordo de la ĝardeno.
Kompatinda Alico! Ŝi nur malfacile sukcesis
kuŝiĝi sur unu fllanko kaj rigardi en la
ĝardenon per unu okulo; sed trairi, nu tio
estis eĉ pli senespera celo ol antaŭe: ŝi sidiĝis
kaj rekomencis plori.
“Hontu!” diris Alico, “granda knabino kia
vi,” (ŝi certe ne mensogis dirante tion!),
“ploranta tiel! Ĉesu jam nun, mi diras al vi!”
Sed ŝi plu ploradis malgraŭe, plorante litrojn
da larmoj, ĝis estis granda lago ĉirkaŭ ŝi,
proksimume dek centrimetrojn profunda kaj
etendiĝanta tra duono de la koridoro.
Post kelka tempo ŝi aŭdis nelaŭtan paŝadon
de piedoj iom distancaj, kaj ŝi rapide sekigis
siajn okulojn por vidi kio venas. Estis la
Blanka Kuniklo revenanta, elegante vestita,
kun paro da blankaj kapridhaŭtaj gantoj en
unu mano kaj granda ventumilo en la alia:
li trotadis tre rapide, murmurante al si dum
li venis, “Ho! la Dukino, la Dukino! Ho! vere
ŝi estos furioza ĉar mi atendigis ŝin!” Alico