carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

LA KUNIKLO ENSENDAS MALGRANDAN VILĈJON
“Nu diru al mi Patriĉjo, kio estas en
tiu fenestro?”
“Certe, ĝi estas brako, via moŝto!” (Li
prononcis ĝin “barako”.)
“Brako, ansero! Kiu vidis brakon tiom
grandan? Nu, ĝi plenigas la tutan
fenestron!”
“Certe ja, via moŝto: tamen brako
malgraŭe.”
“Nu, ĝi ne rajtas esti tie: forprenu ĝin!”
Tion sekvis longa silento, kaj Alico
aŭdis nur sporadajn flustrojn; kiaj “Certe,
al mi ne plaĉas, via moŝto, tute ne,
neniel!” “Faru kion mi ordonas, timulo!”
kaj fine ŝi denove disetendis siajn fingrojn
kaj kapte gestis en la aero. Ĉifoje aŭdiĝis
du krietoj, kaj pli sonis rompiĝanta vitro.
“Kiom da kukumforcejoj estas!” pensis
Alico. “Kion ili faros poste? Kaj tiri min
el la fenestro, nu mi volegas ke ili ja
povu. Certe mi ne volas resti ĉi tie pli
longe!”