carroll, lewis - la aventuroj de alico en mirlando.pdf

82 LA AVENTUROJ DE ALICO EN MIRLANDO
Certe estis tro da ĝi en la aero. Eĉ
la Dukino kelkfoje ternis; kaj la bebo, nu
ĝi ternis kaj kriegis alterne sen paŭzi
dum eĉ momento. Nur du uloj en la
kuirejo ne ternis, ili estis la kuiristino,
kaj granda kato, kiu kuŝis apud la kameno
kaj ridetis de unu orelo ĝis la alia.
“Bonvolu diri al mi,” diris Alico, iom
timide, ĉar ŝi ne estis tute certa ĉu estas
dece ke ŝi parolas la unua, “kial via kato
ridetas tiel?”
“Ĝi estas el Ĉeŝiro,” diris la Dukino,
“jen la kialo. Porkaĉo!”
Ŝi diris tiun lastan vorton tiom subite
kaj forte ke Alico eksaltis; sed post
momento ŝi rimarkis ke ĝi celis la bebon
kaj ne ŝin, do ŝi kuraĝiĝis kaj plu diris:—
“Mi ne sciis ke Ĉeŝiraj katoj ĉiam
ridetas; efektive, mi ne sciis ke katoj povas
rideti.”
“Ĉiuj povas,” diris la Dukino; “kaj la
plejmulto ja faras.”