Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

ekende van terrorisme verdachte Samir A. na zijn vrijlating
uit het huis van bewaring enkele fotojournalisten van De
Telegraaf en het ANP die staan te wachten om hem te
fotograferen op hun gezicht. Als een fotograaf aangifte wil
doen, wordt hij door de politie weggestuurd; er is nu geen
tijd voor aangifte. (Dit geval komt nog niet in het materiaal
van dit onderzoek voor, omdat dit in februari 2005 is
afgesloten).
Welke media gebruiken de bedreigers?
Veel journalisten wijzen op de komst van internet als middel
om makkelijker een bedreiging te uiten. Het sturen van een email
is zo gebeurd. Dit komt veruit het meeste voor.
Bedreigen per e-mail wordt op de voet gevolgd door de
telefoon; ook die garandeert anonimiteit.
De mondelinge bedreiging staat op de derde plaats. Veel
journalisten, met name degenen die ‘op locatie’ werken en die
herkenbaar zijn aan de apparatuur die zij bij zich dragen
(microfoon, foto- en filmapparatuur), lopen risico’s. Het kan
dan enerzijds gaan om verbale bedreigingen met (zwaar) fysiek
geweld en anderzijds om het gebruik van fysiek geweld om zo de
bedreiging kracht bij te zetten. Ook schromen bedreigers niet
om langs te komen op de redactie om daar uiting te geven aan
hun woede en de desbetreffende journalist te bedreigen.
Een vierde middel om een bedreiging te uiten is de ouderwetse
brief, al dan niet voorzien met een kogel of poeder.
Naast de genoemde middelen wordt voor het overige gebruik
gemaakt van weblogs, sms, radio, televisie, kranten en de fax.
Aangifte doen?
Slechts een heel kleine groep doet aangifte. Redenen hiervoor
zijn de in de ogen van journalisten geringe ernst van de
bedreiging, de behoefte om het op een andere manier op te
lossen, maar veelal ook de lage verwachting van de politie.
Tevens beschouwt een deel van hen het als iets wat bij het vak
hoort. Vaak denkt men: ‘Als ik niks doe, waait het vanzelf wel
158