Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

echt voor anderen spreken. Als ze het al gedaan hebben, dingen
wel gedaan of juist gelaten, dan hebben ze dat voor zich
gehouden.’
Burgemeester Schouwenaar geeft een voorbeeld van hoe het
in de praktijk kan voorkomen dat onder invloed van
bedreigingen verschillende belangen tegen elkaar worden
afgewogen: ‘Het is bijvoorbeeld mogelijk dat je bij allerlei
zaken waar je een discretionaire bevoegdheid hebt, uit angst
voor vervelende dingen besluiten neemt die je anders niet
genomen zou hebben. Niet 180 graden de andere kant op, maar
tien, twintig of dertig graden. Voorbeelden? Het afkopen van
rottigheid. Heel eenvoudig: groepjes allochtonen eisen een
honk, alleen voor hen. Nou, dat krijgen ze dan, anders krijgen
we rottigheid op straat. Dan is de redenering: als die jongens
nou wat te doen hebben, hun eigen honk hebben, dan doen ze
niet vervelend meer. Maar dat werkt natuurlijk helemaal niet
zo. Dan gaan ze hoogstens denken: hé, dat werkt.’
Femke Halsema is een van de weinigen die publiekelijk
hebben toegegeven dat bedreigingen haar handelen weleens
beïnvloed hebben. Zo bekende ze in juli 2002 bepaalde zaken
niet meer in de Tweede Kamer aan de orde te durven stellen,
omdat ze al genoeg doodsbedreigingen uit de hoek van Fortuynaanhangers
had ontvangen (Het Parool, 25 juli 2002).
Minder duidelijk is het voorbeeld van de ‘coffeeshopaffaire’
die zich in het Limburgse dorp Brunssum heeft
voorgedaan. Daar werd jarenlang een zogenoemde ‘nuloptie’
gehanteerd, omdat er in de naburige gemeente Hoensbroek al
vijf coffeeshops waren, die volgens het gemeentebestuur
ruimschoots voorzagen in de drugsbehoefte. Maar in 2001 werden
er drie gesloten, waarop een coffeeshophouder uit Hoensbroek,
Olav R., een vergunning aanvroeg voor de vestiging van een
coffeeshop in Brunssum. Deze aanvraag werd in 2002 door het
college aan de raad voorgelegd, maar door een meerderheid
verworpen (De Volkskrant, 12 augustus 2002).
Olav R. beschuldigt daarop drie wethouders van corruptie.
Hij beweert dat zij hem hebben uitgenodigd voor een gesprek en
hem toen hebben beloofd dat zij de ‘nuloptie’ niet tijdens de
verkiezingen aan de orde zouden stellen, maar dat hij er – in
50