Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

geuit worden naar aanleiding van bestaand opsporingsonderzoek
jegens een individu of groep, kunnen de resultaten van het
aparte onderzoek naar de bedreigingen later worden bijgevoegd
in de zaak tegen de verdachte. Als het tot een veroordeling
van de bedreiger komt, vormt dat voor veel bedreigde
politiemensen een genoegdoening. Vaak blijken onderzoeken
echter een lang slepende zaak, waarbij veel bedreigden het
gevoel hebben dat er weinig prioriteit aan hun zaak wordt
gegeven. Ook bestaat de indruk dat het onderzoek doodbloedt
wanneer de hitte van het moment voorbij is en de aandacht is
geluwd.
Waar in veel gevallen dus in beginsel een korps wel
adequaat reageert op bedreigingen van politiemensen, wordt het
ontbreken van structurele maatregelen als een probleem
ervaren. We kwamen hetzelfde tegen in het vorige hoofdstuk
over politici en bestuurders, en het komt in de volgende
hoofdstukken ook steeds weer aan de orde. Het gevoel in de
steek gelaten te worden door politie en justitie maakt
politiemensen kwetsbaar. Eenduidige richtlijnen zouden een
erkenning van het probleem betekenen en tevens de bedreigde
politiemensen iets in handen geven om zich op te beroepen. In
het Amsterdamse korps is in aanvulling op bestaande
protocollen een checklist opgesteld. Hierin worden richtlijnen
gegeven ten aanzien van het strafrechtelijk onderzoek naar de
bedreigingen, de te nemen beveiligingsmaatregelen en de
personele zorg. Dit is bij ons weten het enige korps waar een
dergelijke maatregel is genomen.
Uitwijken
Hiervoor bleek al dat sommige politiemensen zelf op hun
bedreiger af stappen. Ook kunnen bedreigingen leiden tot woede
bij de bedreigde politiefunctionaris. ‘Waar haalt hij het lef
vandaan om mij op deze manier te bedreigen?’ Dit kan een
harder, disproportioneel optreden tot gevolg hebben.
Het tegenovergestelde is vaker het geval. Politiemensen treden
eerder terug wanneer zij in een potentieel bedreigende
situatie terecht kunnen komen. ‘Vandaag ga ik daar maar niet
82