Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

houding aantreffen, zijn er duidelijk gevallen waar men een
bedreiging onmiddellijk serieus neemt. Dat gebeurt bij
bedreigingen vanuit terroristische hoek en van de kant van de
georganiseerde misdaad. Het aantal prominente Nederlanders dat
zich gedwongen ziet onder de last van persoonsbeveiliging door
het leven te gaan, is in ieder geval sterk gestegen.
Er is een markant verschil in risico om te worden bedreigd
bij functies binnen iedere beroepsgroep. Burgemeesters worden
vaker bedreigd dan wethouders; notarissen die executoriale
verkopen leiden, krijgen er vaker mee te maken dan vakgenoten
die zich beperken tot familiezaken; de rechter-commissaris heeft
er (vooral tijdens verhoren) vaker mee te maken dan de rechter
ter terechtzitting; advocaten die zich specialiseren in
strafrechtszaken, in faillissementsrecht en in zaken van
personen- en familierecht, worden meer bedreigd dan anderen;
onder de journalisten lopen personen die zich specialiseren in
misdaad- en rechtbankverslaggeving, sportverslaggevers,
stadsverslaggevers en – onverwacht - zeker ook fotojournalisten
een hoog risico; politiemensen die zich bezighouden met de
opsporing van zware en georganiseerde misdaad hebben met
ernstigste bedreigingen te maken; het aantal officieren van
justitie dat voorwerp van bedreiging is geworden, is opmerkelijk
gering, maar de ernstgraad is hoog.
Bij het inschatten van de risico’s maken de betrokkenen een
algemeen onderscheid tussen bedreigingen die worden geuit door
daders in georganiseerd verband en door individuen. In het
laatste geval vraagt men zich af of de bedreiging spontaan is en
voortkomt uit een - overigens invoelbare - emotionele opwelling
of dat deze afkomstig is van een psychisch gestoorde persoon. Er
zijn bedreigers met een grote reputatie die een heleboel
gezagsdragers tegelijk en openlijk belagen (een man stuurt een
‘dodenlijst’ naar de beroepsvereniging voor advocaten; een ‘op
hol geslagen activist’ verzendt menige dreigbrief naar
journalisten; men publiceert websites met een ‘open brief’
waarin namen staan van personen die men dood wenst), maar ook
anonieme eenlingen die het op een individuele
hoogwaardigheidsbekleder gemunt hebben. Bij dit laatste mag
worden verondersteld dat er veelvuldig sprake is van
185