Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

politie die het tot nu toe op een akkoordje met hen gooide.
Hier wordt de bedreiging inzet van een machtsstrijd.
- Wraak. De politie wordt verweten unfair te zijn opgetreden,
het slachtoffer kan zich niet verenigen met de lage straf
die de rechter uitdeelt en met zijn bedreiging handelt hij
vanuit ‘een ontembare onvrede’.
Op de eerste categorie na wijzen deze beweegredenen niet op
expressieve, maar op instrumentele delicten (de vierde
onderzoeksvraag). Over de frequentie ervan kunnen we niets
zeggen.
4 Hoe wordt er op bedreigingen gereageerd?
We komen vier vormen van reactie tegen:
- Stilzwijgen en negeren met de bedoeling een
nabootsingseffect te vermijden of om te voldoen aan de
geheimhoudingsplicht die de code van beroepsethiek
verlangt.
- De directe confrontatie om te laten blijken dat intimidatie
niet werkt. Dit kan gebeuren op individuele basis: een
burgemeester begeeft zich midden in een joelende menigte,
een politieman zoekt zijn belager op in de gevangenis, een
advocaat voert een gesprek onder vier ogen. Het kan ook
collectief: de politie komt met groot machtsvertoon de nogo
area binnen om duidelijk te maken wie de baas is. Het
kan nodig zijn ‘een zaak stuk te maken’ om een bedreiging
uit de sfeer van de zware criminaliteit te neutraliseren.
- Persoonsbeveiliging. Er zijn beroepsbeoefenaren die zich
beveiligen door een wapen aan te schaffen of door hun
kantoor met technopreventie uit te rusten. Ze kunnen
bewakers en bodyguards inzetten. In beginsel kan de
bedreigde vaak een procedure doorlopen die hiervoor is
ontworpen.
De bedreigde politieman gaat naar zijn chef en die kan een
protocol met richtlijnen (als dat in het betreffende korps
bestaat) in werking stellen; de rechter meldt de bedreiging
op voorgeschreven wijze; de notaris raadpleegt de
189