Bedreigingen in Nederland - Politie & Wetenschap

een betrokkene in een concrete zaak en dreigementen van
onbekende, veelal anonieme personen – copycats incluis – die
reageren op informatie uit de media of van internet. Voor
zover bedreigingen serieus worden genomen, vallen ze in de
eerste categorie: ‘Bekenden of belanghebbenden zijn over het
algemeen van plan iets te bereiken met hun bedreigingen en die
bedreigingen moeten daarom serieus genomen worden.’ Zwaar
weegt bijvoorbeeld of ook de huiselijke omgeving benaderd
wordt, zeker wanneer de bedreigingen zich ook tegen
familieleden richten. ‘In een bepaalde zaak kreeg ik te maken
met een bedreiging aan het adres van mijn dochter. Daarmee
werd een grens gepasseerd.’Een bedreiging wordt ook serieuzer
genomen naarmate die concreter is. Wanneer gedreigd wordt dat
de geadresseerde op díé dag of dát tijdstip het een en ander
zal gaan meemaken, of een concrete manier wordt genoemd waarop
men de bedreiging wil gaan uitvoeren, ziet men meer reden zich
ongerust te maken. Een criterium dat veel advocaten hanteren
is ook of een bedreiging ‘boven het moment van de emotie
uitstijgt’ en of er sprake is van een zekere vasthoudendheid.
In veel gevallen gaat men bovendien af op intuïtie en
ervaring. Zo zei iemand: ‘Maar het is ook heel intuïtief. Als
wij het gevoel hadden: dit zit niet goed, waarschuwden we de
politie.’
Op één na zijn de voorbeelden die advocaten geven van
dreigementen die zij serieus genomen hebben afkomstig van de
direct belanghebbenden bij een bepaalde zaak. Dat kunnen zijn
de eigen cliënt, (relaties van) de tegenpartij of het
slachtoffer in een bepaalde zaak die met zijn dreigement ook
een min of meer concreet doel voor ogen heeft. Het kan gaan om
instrumentele bedreigingen, maar evengoed om bedreigingen die
worden geuit in een emotionele opwelling en niet een concreet
doel beogen.
De categorie van serieuze (doods)bedreigingen is volgens
de meeste respondenten niet toegenomen. Dit beeld wordt
bevestigd door de interviews die Marian Husken hield met
bekende strafrechtadvocaten (Husken 2004). Geen van de bekende
strafpleiters begon daarover, terwijl zij wel vroeg naar de
verschillen in het beroep van vroeger en nu. Alleen in de
96