De kunstrijder.pdf

ging haar langzaam achterna. Hij leunde tegen het aanrecht.
'Gaat het?'
Ze lachte naar hem met haar natte gezicht. 'Ik ben toch zo
sentimenteel,' zei ze.
'J e vader moet een rolstoel voor hem kopen.'
'Ja, dat moet hij . Patrick, je bent een . .. je bent een .. .'
'Wat ben ik?'
'J e bent een held.'
T oen ze dat gezegd had ging ze snel weer naar de voor­
deur en daar zag ze haar vader op de bovenste trede van de
trap naar beneden staan. Hij keek naar zijn zoon, die nog
steeds door Tom heen en weer gereden werd. Hij zei niks,
hij bleef kijken. Het was een vreemde scène: Victoria en
Patrick in de deuropening, de dove, glimlachende jongen
die het zwaar gehandicapte kind over een afstand van nog
geen vier meter heen en weer reed en de grijs geworden
vader, die met een openhangende jas stond te kijken als naar
een circusvoorstelling. Het duurde minutenlang. Niemand
zei wat. Stap stap stap gingen de voeten van Tom.
'Hû . . . ûn, hû . .. ûn,' deed Tony en hij lachte.
Toen zijn hoofd verder dan gebruikelijk opzij zakte liep
meneer Roerig naar hem toe en tilde hem uit de stoel.
'T ony wordt moe,' zei hij en hij droeg zijn zoon terug
naar de kamer. Daarna ging hij naar een kast en haalde er
drie repen chocola uit, die hij uitdeelde zonder iets te zeggen.
Patrick en Tom voelden dat ze nu maar beter weg konden
gaan en met Victoria gingen ze naar het park. Ze waren de
Pottenbakkersstraat even vergeten, maar nu was die weer
aan de beurt.
'Volgens mij is je vader heel aardig,' zei Patrick.
Victoria knikte.
'Hij moet niet gepakt worden. De schilderijen moeten bij
jullie weg, hoe eerder hoe beter.'
'Misschien zeg ik het tegen hem,' zei Victoria.
'Maar nu die andere twee. Ik stel voor dat we vanavond
105