De kunstrijder.pdf

'Dat weet iedereen.'
'Ik weet ook dat jij het een poosje geleden in de kelder
van het museum hebt gezet. Op een zondagavond.'
'Heb je dat aan de politie verteld?'
'N ee,' zei Patrick. 'Alleen Tom en ik weten het.'
'Gaan jullie het aan iemand vertellen?'
'Dat hangt ervan af.'
'Ik zweer je dat ik niet om dat half miljoen heb gevraagd.
_ .
Ik weet niet waar het schilderij nu is.'
- -
'Hoe kwam je eraan!'
'Dat kan ik je niet zeggen,' zei Victoria.
'Hoezo kun je dat niet zeggen. Je hebt toch een mond? Je
kunt toch praten?'
'Goed, ik wil het niet zeggen.'
Patrick zag dat ze zenuwachtig was. Haar mond stond
strak. Ze klemde steeds haar tanden op elkaar. Ze deed haar
best om niet te huilen. Hij bewonderde haar omdat het lukte.
Haar kin stond op onverzettelijk, maar haar ogen keken hulpeloos.
Hij wilde dat hij haar kon troosten, kon helpen.
'Je zou me kunnen vertrouwen,' zei hij. 'Misschien kan ik
je helpen.'
'Waarom zou je me willen helpen? Je kent me niet eens.'
Ze zag dat hij een goed gezicht had, brede kaken en diepliggende,
bruine ogen. Zijn neus was eigenlijk te groot, 1naar
dat stond wel vertrouwenwekkend. NaaIles wat ze had meegemaakt
had ze ineens zo'n geweldige zin om een vriend te
hebben, iemand die haar geheim wilde delen, met wie ze kon
overleggen wat ze moest doen.
Hij pakte haar hand. 'Je hebt het koud,' zei hij.
'J a, ik heb het koud.'
'Hoe is het met je hoofd?'
'Hoe weet je dat nu weer,' zei Victoria. 'Ach ja, dat heeft
in de krant gestaan. Best. Er zit nog een bult op. Doet niet
meer pijn.'
'Vertrouw me,' zei Patrick hartelijk.