De kunstrijder.pdf

doos, die ze altijd bij zich hadden, uit de tas en reikte hem
Teuntje aan. Die onderzocht de wond waaruit Paul bloedde
en verbond hem. Daarna droegen ze hem met z'n allen de
schaapskooi in.
Toen hij op de meest beschutte plaats lag, zijn hoofd op
een jas en nog steeds bewusteloos, kwam Teuntje op haar
knieën bij Patrick zitten om te overleggen wat ze moesten
doen.
'Er zijn volgens mij twee mogelijkheden,' zei Patrick. Hij
draaide zijn gezicht in de richting van Tom, want hij wilde
diens mening weten. De kinderen dromden om hen heen,
heel stil om geen woord te missen. 'We kunnen een brancard
maken en Paul meenemen. We zouden hem op twee rol­
stoelen kunnen steunen, met de kinderen die goed ter been
zijn aan twee kanten ernaast om te zorgen dat hij er niet
afvalt en om te duwen. De brancard kunnen we maken door
de twee hooivorken die daar staan door de mouwen van een
paar jassen te steken.' .
Hij zweeg even, om het idee te laten doordringen. Nie­
mand zei iets.
'Ik denk dat het een slecht plan is,' ging Patrick verder.
'Paul zou wel eens een ernstige hersenschudding kunnen
hebben. Zo iemand schijn je niet te moeten vervoeren. An­
ders houdt hij zijn hele leven hoofdpijn, zeggen ze. Daarom
is de tweede mogelijkheid waarschijnlijk beter. Een paar van
ons gaan hulp halen. Een ambulance. Een dokter. De an­
deren wachten hier en zorgen dat Paul blijft liggen als hij
bijkomt.'
'Zijn been is gebroken,' constateerde Lucie nuchter.
'Goed, dat hij warm blijft dan.'
Tom liep naar de deur van de schaapskooi en keek naar
buiten. Hij wenkte Patrick en T euntje.
'Ai,' zei Patrick.
De al eerder aansluipende mist had de schaapskooi be­
reikt. Het zicht was niet meer dan vijftig meter en werd snel
minder, ook al omdat het al over half vier was.
147