De kunstrijder.pdf

oorte van ons dochtertje Myrjam. Ze had een ernstige afwijking
aan haar rug. Ze heeft nooit een stap kunnen lopen.
Maar ze was voor mij een engel op aarde. Ik wist dat ik haar
niet lang zou kunnen houden. De tien jaar dat ze heeft geleefd
waren de mooiste van mijn leven. Ze was altijd vrolijk.
Ze was mijn grote vriendin. Ze zag het metéén als iets me
dwars zat. Ze las m'n gedachten als een open boek. Mensen
vroegen me soms of het geen last was om een gehandicapt
kind te hebben. De werkelijkheid was dat ik nergens liever
was dan thuis, bij haar.'
Hij wachtte even, alsofhij zijn bezoekers de gelegenheid
wilde geven iets te vragen. Ze zeiden niets. Patrick gebruikte
zijn handen om het Tom gemakkelijk te maken te volgen
wat meneer Van Wijngaerden vertelde.
'Kort voor haar dood was ik eens in het Rijksmuseum in
Amsterdam. Ik zag daar het schilderij van Metsu, "Het zieke
kind". Het was sprekend mijn dochtertje. Het kind op het
schilderij was jonger, maar Myrjam was altijd klein gebleven
en ze had een heel jong gezichtje. Toen ze gestorven was
kwamen er dagen dat ik me haar gezicht niet voor de geest
kon halen. Dat was vreselijk. Ik zag haar als een engel, met
vleugels en een harpje, en een zoet gezichtje, zoals op de
plaatjes in een poëzie-album. Ik had natuurlijk foto's, maar
ik werd er te weemoedig van om ernaar te kijken. Het herinnerde
me te veel aan de momenten dat die foto's waren
genomen. Ik ging weer naar het Rijksmuseum. Bij het schilderij
van Metsu was er genoeg afstand en toch genoeg intensiteit
om in vrede aan haar te kunnen denken.
Het zal een jaar later geweest zijn toen ik bij jullie thuis
kwam, Victoria. Ik had gehoord van jullie vreselijke ongeluk.
1k deed in die tijd veel voor de GENGK, want hoewel
ze er niet vaak kwam, sprak Myrjam er altijd met enthousiasme
over. Ik wilde nagaan of we iets voor Tony konden
doen.
] e vader was in een diepe depressie. Nooit heb ik met
181