De kunstrijder.pdf

Tom keek teleurgesteld.
'Sorry Tom. Daar gaat je theorie.'
'Och,' gebaarde Tom, 'morgen bedenk ik . . :
Hij bleef midden in het gebaar steken, want opnieuw trok
de deuropening zijn aandacht. Nu was het een grote politieagent
die zijn netvlies vulde.
'Wat is er?' vroeg Lucie.
'Er komt een smeris binnen,' verklaarde Patrick.
Het gebruikelijke rumoer in de zaal was stilgevallen.
'Is hier een zekere Lucie de Wit?' vroeg de politieagent.
'Jawel,' zei Lucie.
'Zou je even met me mee naar het bureau willen gaan?
We willen je graag een paar vragen stellen:
De stilte in de zaal werd nog dieper, alsof Lucie net beschuldigd
was van een gewapende roofoverval. Ze voelde
dat natuurlijk haarscherp aan.
'Ik heb niemand vermoord,' zei ze. 'Ze willen me hebben
als getuige, omdat ik zulke scherpe valkeogen heb.'
Ze gafPatriek en Victoria een stootje, raakte even Tom's
hand aan en liep op de agent toe. Hij nam haar ann, toch een
beetje alsof ze gearresteerd werd en samen gingen ze naar
buiten. Met de politie-Porsche waren ze in een ogenblik bij
het hoofdbureau. Een man met een gewoon pak aan, die zich
bekend maakte als inspecteur Saarloos, ontving haar. Hij gaf
haar een stoel en probeerde haar op haar gemak te stellen.
Dat was nauwelijks nodig, want al was Lucie een beetje opgewonden
door het avontuur, zenuwachtig was ze niet in het
minst. Dat lag eenvoudig niet in haar aard.
'Dus jij bent Lucie de Wit,' begon de inspecteur.
'Ia meneer:
'En je bent blind?'
'Ia meneer. Vanaf m'n geboorte. Mag ik even uw gezicht
aanraken?'
Het was eerder de inspecteur die niet op z'n gemak was.
Aarzelend stond hij op en liep naar Lucie toe. Snel gingen
77