De kunstrijder.pdf

11
Op de GENGK kon je mensen treffen van allerhande slag.
Neem nou Paul. Hij was zwart, geboren in Suriname,
opgegroeid in Rotterdam. Achtentwintig jaar, sterk en spor­
tief. Zijn hele leven had hij gevoetbald, eerst op straat, later
in clubs. Bijna was hij professional geworden; het was mis­
lukt omdat hij niet hard genoeg kon lopen. Hij had gevaren
op een tanker, hij had in de haven gewerkt, zijn jonge ge­
zicht had al enkele van de groeven die erin worden gekerfd
als je moet vechten om je staande te houden. Met slappe
smoesjes hoefde je bij Paul niet aan te komen. Als hij werd
geprezen omdat hij zoveel tijd gaf aan de GENGK haalde hij
zijn schouders op en zei 'Ik ben werkeloos. Als ik in dezelfde
tijd bankier kon zijn, deed ik dàt.' Hij wist wat het was om
het moeilijk te hebben. Als je jankte om een schram lachte hij
je uit, gaf je er desnoods een frisse bij. Jankte je om iets wat
dieper zat dan een schram, dan hield hij anderen op een
afstand en liet je betijen.
Of neem meneer Van Wijngaerden. Hij was de voorzitter
van de GENGK. Een man van hoge beschaving, die veel
voor de vereniging had gedaan. Hij zorgde ervoor dat er
's zomers geld was om met vakantie te gaan, hij stuurde
banketletters op het sinterklaasfeest en soms verscheen hij
zomaar, op een zaterdagmiddag, met.een doos lekkers in zijn
armen. Hij zocht soms de ouders van gehandicapte kinderen
op en overreedde ze om hun kind naar de GENGK te sturen.
Ook bij meneer Roerig was hij indertijd, kort na het ongeluk,
verschillende keren geweest. Hij had zelfs wel op­
gepast bij T ony, toen meneer Roerig nog druk was geweest
met het proces. Maar hij was er niet in geslaagd het zwaar
invalide jongetje naar de club te krijgen.