De kunstrijder.pdf

'Ik moet vanavond naar mijn training voor snelwandelen,'
zei Patrick pesterig.
Maar deze keer had zijn moeder wisselgeld.
'Ach ja, dat is waar ook. Je sportschoenen staan klaar in
het halletje,' zei ze.
'Ze was op de GENGK. Met Tony, dat invalide broertje.
Zijn vader heeft een volautomatische, gestroomlijnde, super
power rolstoel voor hem gekocht. Het nieuwste van het
nieuwste. 't Is dat ik al gehandicapt ben, anders zou ik het
voor dat apparaat willen worden.'
'Zo is het wel weer genoeg voor vandaag,' zei moeder.
'Heb je de boodschappen gedaan?'
Deze zaterdag was hij ze niet vergeten.
'Goed, dan praten we niet meer over Victoria Roerig. En
dat is dan waarschijnlijk ook weer niet goed. Want je ver­
toont alle symptomen van ...
'
Ze stopte midden in de zin. Hij zag er zo verdrietig uit.
'Geeft ze niet om je?' Het was iets wat zij zich niet kon
voorstellen. Als antwoord pakte hij zijn krukken.
'Ik ben bezweet. Ik ga een douche nemen.'
Zijn moeder bleef onbeweeglijk staan en staarde naar de
plek op de bank waar hij had gezeten. Even onbeweeglijk zat
een paar kilometer verderop Victoria, een hand onder haar
kin. Ze was zo blij geweest toen hij belde, voor het eerst in
weken. Ze had gehoopt dat hun ontmoeting die middag alles
weer als vroeger zou maken, dat hij weer zou komen, dat ze
ijsjes zouden eten bij Brinkers. Ze had hem nog niet eens
verteld dat Tony vorderingen maakte met de leeskaart, ze
konden echt al een bee* met hem praten. Zelfs haar vader
gebruikte die kaart nu om Tony te laten zeggen of hij iets
wilde hebben. 't Was weer om die afschuwelijke schilderijen
dat hij had gebeld. Wat kon haar die verzekeringsman schelen.
Natuurlijk, ze zou de fotoreprodukties weggooien, Patrick
had gelijk. Het zou nu moeilijk zijn iets tegen haar
vader te ondernemen, er waren geen bewijzen, en hij was