De kunstrijder.pdf

Karel lachte. Hij bewoog zijn hand in de richting van de
leeskaart die in een tas opzij van zijn rolstoel stak. Hij was
niet in staat hem te pakken. Patrick deed het voor hem. Hij
vouwde hem open en legde hem op Karels knieën. Deze
leeskaart was uitgebreider dan wat hij Victoria had beschre­
ven. Naast letters stonden er ook trefwoorden op, zoals hon­
ger, w.c., koud, warm, moe, klootzak. Vooral dat laatste
woord was erg bruikbaar gebleken, en ook nu deed het weer
goed dienst. Want toen Patrick met zijn vingers langs de
woorden ging zag hij aan de reactie van Karel dat hij iemand
deze benaming had toegedacht. Het onderwerp van zijn on­
genoegen bleek Piet te zijn, die de radio op een andere zen­
der had gedraaid. Patrick herstelde het euvel, wat Piet intus­
sen niks meer kon schelen, en sprak nog een poosje met
Karel. Lang duurde dat niet, want enkele ogenblikken later
greep Tom hem met ongewone vinnigheid in zijn nek en
draaide zijn hoofd in de richting van de deur. Met recht en
reden. Want in de deuropening stond Lucie opgewekt te
praten met een ander meisje.
'Koekoekeloeloe,' zei Patrick zinloos.
'Ze hebben haar losgelaten,' gebaarde Tom en er was
opluchting te zien in de beweging van zijn handen.
Hij greep Patrick's stoel bij de handvatten en duwde hem
in de richting van hun kleine vriendin.
'Hé Lucie.'
Ze kwam hen tegemoet, haar gezicht stralend.
'Hoe ben je vrij gekomen?'
'De ene kerel heb ik geveld met een linkse directe en de
andere met een rechtse hoek,' zei Lucie.
'En meneer Hendriks? Kom op, vertel.'
'Laten we een rustig hoekje opzoeken. Is Tom daar ook?'
'J a. En Victoria.'
T om raakte haar wang aan, zijn gebruikelijke groet. Ze
vonden een plekje waar ze ongestoord konden praten en
daar vertelde Lucie tot in detail wat haar en meneer Hen­
driks was overkomen.
70