De kunstrijder.pdf

'Dan ziet die Veenman jullie naar binnen gaan.'
'Dat moet dan maar.'
Willem van Schuppen was een man van zijn woord. Om
kwart over vier reed hij voor met een klein model vrachtau­
to. Hij was nog zwaarder geworden dan Victoria zich her­
innerde van enkele jaren eerder. Zijn gezicht was rood ver­
brand, omdat hij net terug was van een reis naar Zuid Italië,
naar hij zei. Hij vertelde dat hij een poosje eerder een foto
van Victoria in de krant had gezien. Iemand had het Stads­
blad voor hem meegebracht, omdat hij die familie Roerig
immers kende.
'Iemand had je neergeslagen,' zei hij. 'Hoe gaat het nou?
Ik had nog op willen bellen, maar ja, daar komt het dan niet
van. ,
Patrick liep op zijn krukken naar het raam, waar vitrage
voor hing zodat hij van buiten niet gezien kon worden.
'De vent die Victoria die klap op haar hoofd heeft gege-
ven staat daar in de straat,' zei hij droogjes.
Van Schuppen kwam naar het venster.
'Die daar, met dat rood-bruine jack aan.'
'Waarom heeft hij dat gedaan? Waarom staat hij daar?
Waarom rekent de politie hem niet in?'
'Weet ik niet. Ze kunnen het niet bewijzen, denk ik.'
Hoofdschuddend keek Willem van Schuppen nog een
ogenblik naar Veenman, een krachtig uitziende knaap, met
bakkebaarden tot midden op zijn wang. Een meisje als Vic­
toria op haar hoofd slaan, hij had er geen woorden .voor.
'Er staat een kist in de kelder die naar het station moet,'
zei Victoria. 'Naar het loket waar je koffers in bewaring
geeft. Heet dat niet het depot? Ik kan niet mee, want ik moet
op Tony passen. Misschien wilt u het ontvangstbewijs op­
sturen.'
'Da's prima,' zei Wil1em.
Hij ging met Victoria en Tom naar de kelder. Patriek
12)