De kunstrijder.pdf

'Ik weet een andere in het Engels,' zei Teune (ze was dol
op rijmpjes en versregels). 'How much wood would a woodchuck
chuck, if a woodchuck could chuck wood?'
'Wat betekent dat?'
'Doet er niet toe. Wie weet een passende vertaling?'
'Ik,' riep Lucie. 'Welke voet doet een voetbal goed, als
die voetbal heel ver moet?'
'Die van Gullit,' schreeuwde Pim.
Tom raakte Patrick's arm aan. 'Wat doen ze?'
'Ze zijn aan het rijmen.'
Tom's ogen veranderden in vraagtekens. 'Wat is dat, rijmen?'
Mensenlief, hoe moest ie dat nu uitleggen. Blijkbaar had
T om van het sinterklaasfeest niets begrepen. 'Het is net
zoiets als ritme,' zei hij. Hij maakte met zijn vingers een
roffel* op Tom' s hand. 'Dit voelt beter dan dit.' Hij maakte
een onregelmatig roffel*. 'Met rijmen is het net zoiets. Je
brengt systeem in de woorden. Je hebt toch wel eens een
versje gelezen? Nooit gemerkt dat de laatste woorden van
twee regels op elkaar lijken? Neem nou pluldcen en buldcen.
Die woorden betekenen totaal verschillende dingen, maar
de laatste vijf letters zijn hetzelfde. Dat geeft een bepaald
effect in de klank.'
Tom vroeg niet verder. Hij trok zich terug in zijn eenzaamheid.
Als hij in de put zat, kon hij zich niet uiten. Soms
ging hij naar zijn kamer en trok dikke zwarte lijnen op een
papier, woeste lijnen, tot de punt van het potlood brak. Hij
had een zusje van vier jaar en dat kleine wurm had nu al meer
contact met hun ouders dan hij ooit had gehad.
Zijn vader vertelde soms dingen over zijn werk, over
mensen die hij had ontmoet. Tom kon dat niet altijd volgen.
Liplezen is moeilijk. Meestal 'zag' hij een paar woorden van
een zin en de rest verzon hij erbij. Gisteren had zijn vader
weer iets verteld wat hij niet had begrepen en waar zijn moeder
hard om had gelachen. Hij had zijn vader gevraagd het te
herhalen en toen was die ongeduldig geworden.
144