De kunstrijder.pdf

haar huis gegaan, nog niet helemaal vastbesloten of hij aan
zou bellen. Terwijl hij daarover zat te dubben, op veilige
afstand van de deur van het flatgebouw, had hij haar aan zien
komen, vrolijk babbelend met een jongen van hun leeftijd.
Het was een leuke jongen geweest, zo te zien, met krullend
haar en vooral twee gezonde, sterke benen. Die vent was
met Victoria naar binnen gegaan. Gelukkig hadden ze hem
niet gezien. De belevenissen met Victoria waren afgelopen
en uit, basta, einde. Hl; zei dat duizend keer tegen zichzelf en
hij probeerde haar uit zijn hoofd te zetten. Hij was vastbesloten
haar niet meer lastig te vallen.
Paul reed het busje van de GENGK voor. Hij opende de
grote achterdeuren, haalde een hendel over en liet met hulp
van een motore een beweegbaar platform naar buiten en
naar beneden komen. Daar werden één voor één de rolstoelen
opgereden, die zo zonder inspanning in het busje
kwamen en met een paar klemmen op de bodem werden
vastgezet. Zo konden ze niet op de loop gaan als het busje de
bocht doorging of hard moest remmen.
Toen iedereen was ingeladen gingen ze op weg. De stemming
was vrolijk. Ze lieten zich niet terneerslaan door de
zwijgzaamheid van Patrick of door het sombere, windstille
weer en de grauwe lucht.
'The rain in Spain stays mainly in the plain,' zong
T euntje, die een mooie stem had
'Wie weet wat dat betekent?' vroeg Paul.
Niemand scheen het te weten.
'Kom op, Patrick. Jij leert toch Engels?'
'De regen in Spanje blijft vooral op de vlakte,' zei Patrick.
'Pet,' zei Paul. 'Dat klinkt niet, dat kun je niet zingen, dat
is een vertaling van niks. Wie weet er iets beters?'
'Ik,' zei Leen, die twaalf was en die de mooiste sinterklaasgedichten
had gemaakt. 'Het been van Leen heeft
geen gespleten teen.'
Dat viel in de smaak en ze zongen allemaal uit volle borst:
Het been van Leen heeft geen gespleten teen.
143