De kunstrijder.pdf

ziekenhuis niets meer voor hem doen. Niet alleen was hij
vanafhet middel verlamd, hij kon ook nauwelijks zijn armen
gebruiken. Hij kon niet praten, hij stootte onsamenhangen­
de klanken uit. Hij kon niet duidelijk ja-knikken of nee­
schudden, want de bewegingen van zijn hoofd waren wild en
ongecoördineerd. Het ziekenhuis raadde aan om T ony in
een tehuis of een 'instituut' te laten opnemen. Zijn vader
wilde er niet van horen. Hij zou zelf voor T ony zorgen.
Dat kon. Hij had tijd. Hij was voor vijfenzeventig pro­
cent arbeidsongeschikt verklaard. Hij deed thuis nog wat
werk voor de bank; Victoria betwijfelde in de jaren die volg­
den steeds meer of het iets voorstelde. Misschien was het
puur vriendelijkheid van de bank. Bijna iedere dag ging hij
daar een uurtje heen, tussen vier en vijf uur, als Victoria
thuis was uit school om op Tony te passen. Haar vader ont­
week altijd haar blik. Hij keek schichtig opzij als ze iets op­
merkte wat aan mama deed denken. Hij gaf haar cadeaus.
Hij gaf haar nooit een standje als ze te laat thuis kwam, wat
trouwens zelden voorkwam want ze had iets van het nauw­
keurige van haar vader. Hij kookte het eten. Hij is eeuwig
aan het weer-goed-maken, begon Victoria te begrijpen. Ze
wou dat hij eens kwaad op haar zou worden. Ze schold tegen
hem. Het resultaat was dat hij haar de volgende dag een
fototoestel cadeau gaf en nog minder met haar sprak.
Met Tony was hij anders. Niet alleen zorgde hij voor zijn
zoon met de grootst denkbare liefde en toewijding, hij praat­
te ook tegen hem als hij dacht dat Victoria het niet hoorde.
Zoete woordjes, als tegen een baby.
'Je kon zo mooi tekenen,' zei hij . 'Je had een groot schil­
der kunnen worden. Je zou beroemd geworden zijn, zoals
Van Gogh ofPicasso. Ik zal de mooiste schilderijen voor je
kopen, zodat je er tenminste naar kunt kijken. Dat is het
enige wat je nog kunt: kijken. Ik koop zulke mooie schilde­
rijen voor je dat je er nooit op uitgekeken raakt.'
In de weken die volgden kwam hij soms met een schilde-