De kunstrijder.pdf

12
Weer was een week voorbij gegaan. Op iedere minuut volgt
een andere, en nog een, en nog een. De tijd is als een reusachtig
stenen wiel dat langzaam over de vlakte rolt, door
niets tegen te houden. Een week verloopt; de afdruk van die
week staat in het spoor van dat stenen wiel. Die afdruk is
blijvend. Wat in die week is gebeurd, is gebeurd, dat zal
nooit meer veranderen. Nieuwe gebeurtenissen zullen nooit
meer worden toegevoegd. De geschiedenis heeft maar één
spoor, bestaat maar uit één afdruk. Het heeft geen zin om te
zeggen: áls nu eens in plaats van dát ... ; je kunt dezelfde
periode niet tweemaal beleven.
Voor Patrick was het een week geweest die er wat hem
betreft net zo goed niet had kunnen zijn. Er had niets plaatsgevonden
wat hij zich zou herinneren. Hij had Victoria niet
gezien, noch gesproken.
Hij had gehoord dat het goed ging met Paul, maar deze
zaterdagmiddag ging hij toch maar weer naar de GENGK,
met Tom, om wat preciezer te horen hoe het met Paul was.
En daar, in hun gebouw, werd de dag ineens uit de rij van
alledaagse dagen gerukt, kwam er een lijstje om, werd hij
veranderd in een punt des tijds. Want toen ze nog maar net
binnen waren ging de deur open en daar was Victoria. Ze
was niet alleen. Ze was met Tony. Hij zat in een splinternieuwe
rolstoel, een heel moderne, de mooiste die Patrick
ooit had gezien. Hij was natuurlijk elektrisch en hij kon op
verschillende manieren gestuurd worden, onder andere
door een knop op de leuning te bewegen. Op die knop lag de
hand van Tony.
Even wist Patrick niet ofhij naar Victoria en haar broertje