De kunstrijder.pdf

Weet je wat, ze zou bellen en als er niemand opnam dan
was dat een teken dat hij niks om haar gaf. Als er wel iemand
opnam zou zij gauw neerleggen. Dan kon ze later beslissen
of ze het nummer nog eens zou draaien.
Kinderachtig, kinderachtig, kinderachtig, dacht ze, maar
ze nam toch de hoorn van de haak en draaide. Twaalf keer
liet ze de bel overgaan. Geen antwoord. Nou, dat staat dan
vast, dacht ze, tegen alle regels van haar geliefde logica in.
Hij geeft niks om me, zoals ik al vermoedde. Ze kon niet
weten dat Patrick in de regen in het park zat, op de plaats
waar hij haar voor de eerste keer had gezien.