De kunstrijder.pdf

iljante ideeën bleven uit. Patrick zei dat hij Victoria
's avonds nog zou bellen. Daarna gingen ze elk naar hun
eigen huis.
Patrick zocht het telefoonnummer van Victoria op. Niet
dat hij het niet uit zijn hoofd kende, maar hij zocht het toch
op. Misschien om tijd te winnen, om nog even te kunnen
denken voor hij het draaide. Misschien omdat hij zichzelf
niet wilde toegeven dat hij het uit zijn hoofd kende. Misschien
omdat hij hoopte dat zijn moeder thuis zou komen en
zou merken dat hij haar nummer moest naslaan. Want naar
zijn smaak vroeg zijn moeder iets te vaak naar haar. Het
werd tijd dat ze begreep dat het over en uit was tussen hem
en Victoria. Nooit áán geweest trouwens.
Hij draaide en kreeg haar meteen zelf. Ze klonk opgewekt.
Misschien was die andere jongen op bezoek. Hij vertelde
van de man met de hoed en van de verzekeringsmaatschappij
SOLIDE. Haar stem klonk ineens mat. Maakte ze
zich zo ongerust?
'Ik zal zorgen dat de foto's vanavond nog de deur uitgaan,'
beloofde ze.
Nee, vrolijk was ze ineens niet meer. Ach, natuurlijk, die
vent zat erbij en ze wilde niet dat hij te weten kwam wat er
gaande was. Of ze was bang dat hij zich intussen verveelde.
Patrick wilde nog vragen hoe Tony het op de GENGK had
gevonden, maar op dat moment kwam zijn moeder binnen.
Daarom zei hij snel 'dag' en legde de hoorn neer.
'Iemand die ik ken?' vroeg zijn moeder.
'Victoria.'
'0, komt ze vanavond? Ik wil haar nu wel eens ontmoeten.'
'N ee, ze komt niet.'
'Heb je het haar wel gevraagd?'
'Hè moeder, hou nou eens op,' zei Patrick geërgerd.
'Je bent altijd wat lichtgeraakt als het over haar gaat, is
het niet?'