De kunstrijder.pdf

olstoel naar hen toe. De mist werd dichter. De schaapskooi
verdween uit het gezicht.
'Als je loopt met het kompas in je hand ga je zwalken,' zei
Patrick. Ze hadden dit verschillende keren geoefend met de
GENGK, maar nooit hadden ze het echt nodig gehad. 'Oké,
Leen en Lucie, daar gaan jullie weer. Die kant uit. Goed zo.
Iets naar rechts. Stop, ik zie jullie niet meer.'
De rolstoel hobbelde over de ongelijke heidepollen. Kleine
druppeltjes hingen aan ieder haartje van hun wenkbrauwen.
Hun geroep over het in mist gehulde veld begon luguber
te klinken.
'Kom op,' zei Lucie. Ofschoon ze geen last had van het
geringe zicht, voelde ze de beklemming. Haar jas werd nat.
Ze was blij dat Patrick erbij was. Bij hem voelde je je veilig.
'Stop!' riep de jonge generaal in zijn rolstoel. 'Ik zie jullie
niet meer. Tom, wil je je stappen tellen tussen hier en de
plaats waar ze nu zijn?'
Tom telde. Toen ze zich bij Lucie en Leen gevoegd hadden
gebaarde hij met twee handen dat hij zestig passen had
gedaan.
'Ongeveer zeventig centimeter per stap, dat maakt ruim
veertig meter,' zei Patrick, 'We hebben nu vijfentwintig
keer zo'n stukje gedaan, dus we zijn ruim een kilometer gevorderd.
Vooruit maar weer, en kijk of je rechts van je een
putje van de brandweer ziet, Leen.'
Het duurde maar even of Leen riep al dat hij het putje zag.
'Goed zo, dan zijn we precies op koers. Dat kan ook
moeilijk anders,' zei Patrick zelfverzekerd.
Hij voelde zich alsof Victoria onzichtbaar naast hem liep.
Ze keek mee over zijn schouder naar de kaart. Ze knikte
bewonderend toen ze langs het putje kwamen. De beklemming
die de anderen voelden, in dit onbekende, in mist gehulde
landschap, waar buiten de geluiden die ze zelf maakten
niets te horen was, geen vogel, geen auto in de verte, waar in
alle richtingen niets was te zien dan grijze sluier, had op hem
149