De kunstrijder.pdf

'Een plotselinge bevlieging,' onthulde Patrick.
'Je bent een eigenaardige jongeman. Je bent waarschijn­
lijk niet bereid om uit te leggen . . .'
'Wàt uit te leggen?' vroeg Patrick vriendelijk.
'Laat maar. SOLIDE is tevreden. We krijgen het uit-
gekeerde bedrag terug.'
'N og een kop thee, meneer Sparendonk? '
'Graag. Dank je.'
'Ik. wou nog zeggen dat ik er bewondering voor heb,'
begon meneer Sparendonk, 'dat je, ondanks je handicap . . .'
Hij liep weer vast. Hij kreeg weer een kleur.
'U staart u blind op m'n handicap,' zei Patriek. 'U denkt
er steeds aan en u durft er niet over te praten. Waarom
vraagt u niet wat er met mijn benen aan de hand is? Dat zou
toch een gewone vraag zijn. Ik weet heus wel dat u steeds die
rolstoel ziet. Pas als we er over durven te praten zult u hem
vergeten. Ik ben zo geboren. Ik ben spastisch.'
'Is er een kans dat .. .' Daar had je het weer. Wat moest hij
zeggen?
'Dat je beter wordt?' De jongen was niet ziek. 'Dat het
over gaat? '
donk.
'Dat je verandert?'
'Ik zal nooit kunnen lopen,' zei Patrick.
'Daarom vind ik het zo moeilijk,' zei meneer Sparen­
'Vanwege dat nooit. Ik ga straks naar huis en ik vergeet
het. Jouw handicap blijft.'
'Dat is waar,' zei Patriek. 'Eens in de week roep ik shit en
nog zo het een en ander. Maar meestal denk ik aan de dui­
zend dingen die ik wèl kan en wil en zal doen. Ik kan niet
lopen, oké.' Hij wreef over zijn voorhoofd. 'Maar dit hier zit
boordevol plannen.'
'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen,' zei meneer Sparen­
donk. 'Ik bedoel, afgezien van wat je voor SOLIDE hebt
gedaan. Overigens willen we je een cadeautje geven.'