De kunstrijder.pdf

iemand zoveel medelijden gehad als met hem. Er zijn geen
woorden voor om te beschrijven wat hij moest doormaken.
Ons verdriet was even groot, maar het zijne was bevuild,
beklad door schuldbesef. Ik kon niet met hem praten, hij was
nauwelijks toegankelijk. Is dat nog zo?'
'Het is iets beter geworden,' zei Victoria.
'Hij wilde in die tijd maar één ding en äat was bij T ony
blijven. Maar er waren dingen die hij moest doen. Hij moest
naar de bank en hij moest naar de rechtbank. Het enige waar
ik hem mee kon helpen was af en toe op T ony passen. Hij
scheen mij te vertrouwen; het verdriet verbond ons.
Op een dag, toen ik oppaste, braakte Tony. Ik zocht een
handdoek om hem schoon te maken. Daarvoor maakte ik
een kast open. In die kast stond een schilderij, gewikkeld in
een deken. Ik kon het niet laten het uit te pakken. Het was dit
schilderij .'
Hij stond op en knipte een lamp aan boven de nis. In alle
pracht hing daar het kunstwerk.
'Metsu moet hetzelfde kind als model hebben gehad voor
dit werk als voor dat in het Rijksmuseum. Maar, zoals jullie
zien, is dit kind niet ziek. Dit "kind aan het raam" kijkt
gezond en vol leven naar buiten om te zien of haar vader al
thuiskomt van zijn werk. Ik wist meteen dat ik het moest
hebben. Ik wilde het kopen, maar er viel met je vader niet te
praten. Hij scheen nauwelijks te horen wat je zei, dus ben ik
er niet over begonnen. Bovendien hoorde ik korte tijd later
dat het werk gestolen was. Ik heb toen aan mijn vriend Gijs
van Oerle gevraagd ofhij een kopie van het schilderij wilde
maken. Hij begreep me. Hij heeft Myrjam goed gekend, hij
had ook zijn verdriet om haar. Iedereen die haar kende was
kapot van haar dood. Gijs is een keer of vijf gekomen als ik
oppaste bij Tony. Hij heeft een prachtige vervalsing gemaakt.
Ik weet zeker dat meneer Roerig het verschil niet
heeft kunnen zien. Ik heb het origineel mee naar huis genomen.
Gijs van Oerle wilde onder geen voorwaarde betaald