De kunstrijder.pdf

zoals hij ontmoet. Ze was niet verbaasd dat hij niks meer van
haar wilde weten nu alles achter de rug was. De schilderijen
waren interessant geweest, niet zij.
Had ze niet moeten vragen of hij weg wilde gaan, die
middag net voor haar vader thuiskwam? Dat begréép hij
toch, aan haar vader was nu eenmaal een steekje los. N atuur­
lijk begreep Patrick dat, het kwam haar voor dat hij alles
begreep. Maar hoe hij gevraagd had of ze elkaar de volgende
dag zouden zien, mijn hemel, het had geklonken alsof hij
hoopte dat ze elkaar drie jaar niet zouden zien. Dus had ze
een smoesje verzonnen, om het hem makkelijk te maken.
Het hele weekend was ze geen vijf stappen van de telefoon
geweest, in de hoop dat hij zou bellen. Natuurlijk had hij dat
niet gedaan, ze had het van tevoren in haar hart geweten.
Met de moed der wanhoop had ze een paar dagen later zelf
gebeld. Had ze daar een spijt van . .. Hij had geklonken alsof
hij zich amper herinnerde wie ze was.
Haar vader was naar de bank, hij zou als gewoonlijk te­
gen vijven thuiskomen. Zou ze daarna een keer onopvallend
langs Patrick's huis lopen? Misschien zou hij haar toevallig
zien. En omdat het regende, en ze zielige, kletsnatte haren
zou hebben, was er een goeie kans dat hij haar binnen zou
vragen.
Ze leek wel gek. Dat was het 'm nou met die verliefdheid.
Je bedacht de belachelijkste dingen. Stel dat haar vader of
een leraar, of de burgemeester, of wie dan ook, van haar zou
vragen om in de regen langs het huis van iemand te gaan
lopen in de hoop . .. ze zou hem voor gek verklaren. En zelf
bedacht ze het. Onzin, ze kon immers de telefoon pakken?
Daar was hij voor. Een paar weken geleden belde ze nog
gewoon op als ze hem iets wilde zeggen. Of niet soms? Jaze­
ker, dat deed ze. Nou, ze kon toch bellen en zeggen: 'Ik heb
zin om je te zien.' Ze zeggen dat meisjes nooit achter jongens
aan moeten lopen. Daar houden ze niet van. Maar zij was nu
eenmaal zo. Ze ging altijd recht op haar doel af.
139