De kunstrijder.pdf

'Daar zul je het dan mee moeten doen.'
'Ik zal onmogelijk tot een definitieve conclusie kunnen
komen,' zei meneer Hendriks.
'Dat zou ik toch maar proberen,' zei de stem. 'Ik heb een
goed bod uit Japan. Als goeie vaderlander hou ik het werk
liever in eigen land, maar zaken gaan voor 't meisje. Aan het
werk, professor.'
Meneer Hendriks legde het schilderij plat op een bank,
haalde de loep uit zijn vestzak en begon het werk zorgvuldig
te bekijken. Lucie scharrelde door het lokaal, betastte alles
wat haar handen tegenkwamen. Ze deed haar blinddoek af.
Niet dat het verschil maakte, ze had er een speciale bedoeling
mee. Ze raakte meneer Hendriks hand aan.
'Het spijt me dat je hierin betrokken bent, m'n kind,' zei
de conservator.
Ze trok aan zijn arm zodat hij zich bukte.
'Niet laten merken dat ik blind ben,' fluisterde ze in zijn
oor.
'Waarom niet?'
'Dat leg ik later wel uit,' zei Lucie.
Wat heeft dat kind een lef, dacht meneer Hendriks. Hij
had inderdaad een dochter, iets ouder dan Lucie. Zijn Monique
zou waarschijnlijk hebben zitten huilen in een hoek.
Hij ging door met het onderzoek van het schilderij. Hij
kende het werk goed en voor zover hij met zijn eenvoudige
hulpmiddel kon nagaan leek het echt. Zeker kon hij daarvan
onmogelijk zijn.
'Meer kan ik niet doen,' zei hij in de richting van de walkie-talkie.
'En, wat vindt de professor ervan?' vroeg de stem.
'Het ziet er echt uit. Ik ben niet zeker.'
'Toch zult u op grond van uw onderzoek nu moeten beslissen
of u een half miljoen voor het doek wilt geven.'
'Dat kan ik toch onmogelijk doen, man. Wat dacht je, dat
ik persoonlijk een half miljoen bezat? Het moet worden
74