De kunstrijder.pdf

'We zullen tegen de politie zeggen dat er een man en een
meisje zijn ontvoerd. Dat we dat toevallig gezien hebben.'
'Jullie kunnen misschien beter zeggen dat het er op léék
dat ze ontvoerd werden,' zei Victoria.
'Goed. We zullen zeggen dat het meisje iemand is die we
kennen van de GENGK en dat de meneer waarschijnlijk
meneer Hendriks is van het museum, waar we onlangs op
bezoek zijn geweest.'
Tom knikte. Zo was het misschien het beste.
'Je kunt het ook per telefoon doen,' gebaarde hij. 'Dat is
misschien nog veiliger.'
'Kom mee naar ons huis dan zal ik meteen bellen,' zei
Patrick.
Ze gingen allebei mee en Patrick belde de politie. De
reactie was nogal ongelovig, de man aan de andere kant van
de lijn scheen te denken dat ze te veel films op de televisie
hadden gezien. Maar hij noteerde Patrick' s naam en adres en
zei dat hij er werk van zou maken. Patrick hing op en ver­
telde de anderen wat de rechercheur had gezegd.
En toen was er ineens niks meer. Leegte. Niks meer te
doen. Geen plannen. Geen theorieën.
'J e had dus gelijk dat er iets met die Hendriks aan de hand
is,' zei Patrick tegen Tom, maar hij kon er niks bij bedenken.
'Ik ga maar eens naar huis,' zei Victoria zonder over­
tuiging. Ze wilde niet naar huis. Ze had zich verheugd op dit
contact met nieuwe vrienden. Blijven wilde ze ook niet,
want er hing iets in de lucht waar ze eng van werd. Onheil.
Verwijt. Verwijt? Of verbeeldde ze zich dat? Was het haar
schuld? Ja, natuurlijk was het haar schuld. Zonder haar zou­
den die jongens hier niet in verwikkeld zijn. Waarom zeiden
ze niks? Ze zei zelf ook niks. Ze zaten natuurlijk in over
Lucie.
'Je kunt gerust blijven,' zei Patrick. Erg hartelijk klonk
het niet. Daar had hij zelf de pest over in, maar het kwam er
nu eenmaal zo uit. Hij voelde zich enorm schuldig en hij wist
66