De kunstrijder.pdf

'Ah.'
't Was niet verwonderlijk, al met al. De Veenmannen
waren de schilderijen kwijt. Ze wisten niet hóe, maar ze wis­
ten wel waar ze vandaan kwamen. Misschien was daar meer
te halen.
'Het verwondert me dat ze niet hebben ingebroken bij
Roerig,' peinsde Patrick.
'Te moeilijk misschien,' vond Tom. 'Er is maar één deur
en die is zwaar beveiligd, heb je dat gezien? Het is drie hoog
en er zijn geen balkons. Daar kom je niet gemakkelijk in.
Meneer Roerig neemt geen risico's meer in zijn leven. Vei­
ligheid voor alles.'
Patrick knikte. Dat moest het zijn. De Veenmannen
wachtten er liever op of dat meisje met de spillebenen op­
nieuw met een schilderij naar buiten zou komen.
Ze gingen terug naar huis. Patriek belde Victoria op en
vertelde wie haar in de gaten hield.
'Enig,' zei ze. 'Ik ben dol op die kerel.'Onzichthaar voor
Patrick wreef ze over haar hoofd, waar nog steeds een ge­
voelige plek zat. 'Wat doen we nu? De schilderijen moeten
weg en we kunnen ze de deur niet uitkrijgen.'
'Ik denk erover na,' zei Patrick. 'Als ik wat kan verzinnen
bel ik je op.'
Het was niet Patrick die iets verzon, het was Victoria zelf.
Voor er een half uur voorbij was belde ze Patrick opnieuw
op. 'Willem van Schuppen,' zei ze.
Willem van Schuppen? 0 ja, de vrachtauto-chauffeur,
die van het ongeluk.
'Ik had zijn telefoonnummer op de rand van een krant
geschreven. Ik heb het gevonden in mijn bureautje. Ik heb
hem opgebeld. Laat hij nou thuis zijn. Ik heb gevraagd ofhij
een kist voor me wil vervoeren. Dat wilde hij. 't Is een aardi­
ge vent. Hij komt morgen tussen vier en vijf, als mijn vader
niet thuis is.'
'Geniaal,' zei Patrick. 'Tom en ik zullen er ook zijn.'
124