De kunstrijder.pdf

die haar meer dan een week kenden vergaten steeds dat ze
stekeblind was. Ze bewoog zich met een ongelooflijk gemak
en met sierlijke bewegingen. Kwam ze in een voor haar onbekend
huis dan ging ze even rond, betastte alles wat ze
tegenkwam en dan wist ze verder de weg. Ontmoette ze
iemand die ze wilde leren kennen dan vroeg ze of ze even
zijn of haar gezicht mocht aanraken, neus, mond, kin, oren,
en dan zei ze: 'aangenaam kennis te maken'.
Lucie zou hem helpen om in contact te komen met Victoria
Roerig, dacht Patrick. Want met die kennismaking ging
het voorlopig nog slecht. De vorige dag hadden hij en Tom
het ervoor over gehad om te laat op school te komen. Ze
hadden voor de deur van de Witte de Witstraat 86 gewacht
tot Victoria naar school ging. Dat had ze gedaan om kwart
over acht. Maar toen ze haar wilden aanspreken had ze geroepen
dat ze geen tijd had, ze was al laat en ze moesten de
weg maar aan iemand anders vragen. ' s Middags had Patrick
naar de tandarts gemoeten. Tom had toen ontdekt dat ze
omstreeks half vier weer was thuisgekomen. Gesproken had
hij haar niet; hij was niet zo sterk in conversatie.
En dus vroeg Patrick aan Lucie of ze hem wilde helpen in
contact te komen met een bepaald meisje.
'Ben je verliefd?' vroeg Lucie ernstig.
'Eh ... nou .. . '
'J a dus,' riep ze. 'Natuurlijk help ik je. Zeg maar wat ik
moet doen'.
Ofhij verliefd was, vroeg ze. Eigenlijk was hij altijd verliefd,
al jaren. Steeds weer op een ander. Er was altijd wel
een meisje waar hij speciaal naar keek, waar hij speciaal aan
dacht, waarvan hij hoopte dat hij haar die dag zou zien. Het
bleef altijd bij dromen en een warm gevoel van binnen, en
soms wanhoop, vanwege de rolstoel. Hij was er zeker van
dat de rolstoel een onoverkomelijke hinderpaal was. Ze deden
wel aardig hoor, té aardig soms. Wat moesten ze met
een jongen die niet kon hollen en in bomen klimmen en
tennissen en ...
33