De kunstrijder.pdf

In Tom's stille wereld speelden ook kleuren een grote rol.
Hij was dol op de natuur, vooral op de bossen in de herfst, als
de bladeren bruin en rood en oranje werden. Hij hield van
vogels met hun veelkleurige vedertooi. Hij hield van kleren,
uitgestald in de etalages van de modewinkels, of zoals ze
gedragen werden door modebewuste vrouwen, door arties- .
ten, door de kunstenmakers in het circus. Hij hield van mo­
derne schilderijen, waarvan Patrick zich schouderophalend
afvroeg wat ze voorstelden, maar die voor Tom een prikkel
waren voor zijn verbeelding.
Doofheid maakt eenzaam. Ook Tom was vaak eenzaam,
maar als hij had kunnen horen zou hij evenmin weinig
spraakzaam zijn geweest. Zo was zijn aard.
Toen Patrick hem in grote trekken de geschiedenis van
Victoria vertelde ging zijn fantasie meteen met het verhaal
op de loop. Hij dacht dat Tony misschien niet door de beste
artsen was behandeld en dat hij alsnog kon genezen. Voor
meneer Roerig moesten ze nieuwe vrienden zoeken. Hij zou
dan zijn schuldcomplex verliezen, opnieuw trouwen en weer
gelukkig worden. En ze gingen Victoria zelf natuurlijk hel­
pen de schilderijen terug te brengen, en de twee die gestolen
waren op te zoeken. Hij had trouwens een theorie 'bedacht
over het werk van Sir Reynolds. Meneer Hendriks was de
schuldige, de conservator van het museum. Ga maar na, hij
(of misschien iemand anders van het museum) was de enige
die het schilderij kon hebben gevonden. Door het per brief
aan zijn eigen museum aan te bieden sloeg hij twee vliegen in
één klap: zijn museum, dat hij natuurlijk zo mooi mogelijk
wilde hebben, kreeg het gestolen kunstwerk terug en hij
werd er zelf een half miljoen beter van.
'Het zou kunnen,' zei Patrick.
Tom knikte vol overtuiging.
'Hoe gaan we uitvinden of je theorie klopt?'
'Nou,' vond Tom, 'we zetten nog zo'n gestolen schilderij
in de kelder van het museum, we houden de hele nacht de